Marathon                                                                                                                      05-10-'23

Mijn buurvrouw houdt van hardlopen. Vaak zie ik haar al voor 7.30 terug komen van een rondje rennen. Daarnaast loopt ze af en toe een marathon. Ik kan me daar niets bij voorstellen, dat je je voor plezier in het zweet gaat werken met rondjes rennen. Dat ik een marathon zou lopen was dan ook absoluut uitgesloten. Todat..Miriam beter begon te lopen en er ook plezier in kreeg.

Vorig jaar begon het als grapje. Mijn buurvrouw vertelde dat er een marathon zou plaatsvinden die 6 uur duurt. Je mocht zoveel rondjes maken als je zelf wilt, lopend of rennend. Mijn interesse was gewekt. Dit is iets voor Miriam! Op eigen tempo wandelen, en op deze manier gelijk laten zien dat kinderen met een beperking ook tot heel veel dingen in staat zijn. Helaas werd Miriam 2 dagen voor de marathon begon ziek, dus ging het feest niet door.

Dit jaar had mijn buurvrouw ons weer ingeschreven, samen met een aantal tieners en volwassenen van Noah’s Ark. Vol goede moed gingen we op weg. Miriam had de tijd van haar leven. Lekker lopen, genieten van alle aandacht en af en toe wat lekkers eten. Ze heeft 2 rondjes gelopen van in totaal zo’n 6 kilometer. Wie had dat 5 jaar geleden kunnen denken, toen ze letterlijk nog geen stap kon zetten?

De participatie van mensen met een beperking hebben we hierbij weer goed op de kaart gezet. Wat ik heel bijzonder vond was de manier hoe men met Miriam om ging. Men was heel begaan met haar, ze gaven haar constant complimenten en waren bezorgd of het allemaal niet teveel voor haar was. Dat maak je hier zeker niet altijd mee, dus dat was mooi om te merken.

Ik dacht tijdens de marathon vaak terug aan 5 jaar geleden, toen Miriam bij mij kwam wonen. Velen verklaarden mij voor gek dat ik met Miriam ging oefenen. Verspilde tijd, want lopen zou ze toch nooit kunnen. En nu, jaren later loopt ze zelfs een marathon. Op haar eigen tempo en lang niet zoveel als de meeste deelnemers, maar dat maakt niet uit. Ze doet het maar mooi en is hiermee een voorbeeld voor velen. Wat een verschil met 5 jaar geleden, en wat een hoop biedt dit voor de toekomst! Voor Miriam, maar hopelijk ook voor vele andere kinderen.

      Over hoe Miriam als voorbeeld dient        2-7-'23

Toen ik Miriam wilde adopteren en net dat besluit genomen had, deed ik dat allereerst voor mij zelf. Ik had een speciale band met haar, wilde graag voor haar zorgen. Ik wist dat zij bij mij veel meer kansen had dan in het kinderhuis. Het kinderhuis is juist voor kinderen met een beperking niet de juiste plek, omdat zij met meer 1 op 1 begeleiding, veel meer kunnen bereiken.

Miriam kwam bij mij wonen en ontwikkelde volop. Ze werd al gauw zindelijk, leerde op een stoel te klimmen en uiteindelijk leerde ze lopen.

Nooit had ik kunnen bedenken dat het adopteren van Miriam zoveel meer teweeg zou brengen. Ik kan er intens van genieten als ik zie hoe Miriam hier op het terrein in de groep wordt opgenomen. Ze hoort er helemaal bij, net als ieder ander kind. Toen ze jarig was, werd ze door iedereen gefeliciteerd, werd er voor haar gezongen en kreeg ze cadeautjes van haar beste vriendin de schoonmaakster. Ik heb honderden foto’s van de tieners met Miriam. Lukt het om wat voor reden dan ook niet om Miriam zelf te douchen, is er altijd wel een van de meiden bereid om die taak een keer over te nemen. Toen ik even weg was voor werk, kreeg ik een appje van een van de jongens dat Miriam niet lekker is en met haar naar de kliniek moet. Ik hoef niet te proberen iedereen wat lekkers te geven en Miriam over te slaan, dat accepteren de tieners simpelweg niet. Tijdens het zingen in de kerkdienst  MOET Miriam naar voren om te dansen. Dat vindt iedereen prima. Sterker nog, ze krijgt het collectemandje in haar handen gedrukt. Iedereen die collectegeld wil geven, kan dat ook bij haar doen. Ondanks Miriams nukken en grillen telt ze helemaal mee.

Hoe anders is dat buiten het terrein van Noah’s Ark. De verhalen die ik hoor en zie zijn schrijnend. Kinderen met een beperking worden gewoonweg niet geaccepteerd. Ze worden weggestopt in hun huizen, tellen niet mee in de maatschappij. En als hun moeder of oma wel bereid is voor dit kind te zorgen, worden ze vaak door de familie verstoten waardoor zo’n moeder/oma er helemaal alleen voorstaat.

Momenteel ben ik aan het brainstormen op welke manier we meer kunnen betekenen voor deze kinderen. Ik heb veel gelezen en we zijn op bezoek geweest bij een andere organisatie. Ik kreeg een handboek van deze organisatie. Een van de dingen die zij schreven raakte me. In Uganda worden deze kinderen vaak als een vloek gezien of als straf van God. In dit boek staat iets anders beschreven, namelijk: deze kinderen zijn net als ieder ander door God geschapen en deze kinderen hebben ons iets te bieden en te leren. Dat is zo waar! In een wereld vol perfectie leren deze kinderen ons stil te staan en te genieten van het kleine. Het simpele waar wij vaak niet bij stil staan, iets heel groots voor hen. Deze kinderen dwingen ons met andere ogen naar de wereld te kijken. Deze kinderen, die voor velen niets waard zijn, leren ons grote lessen over het leven. Voor deze kinderen en hun moeders/oma’s wil ik mij inzetten. Voor deze kinderen wil ik aan de slag zodat kinderen met een beperking niet meer als straf of vloek gezien worden, maar als onderdeel van de maatschappij waarin wij leven. Want deze kinderen verdienen het om net zo goed als ieder ander om te leven. 

                                                                                   Playclass                                                                                                                                            13-3-'23

Een van mijn leukere werkzaamheden vind ik toch wel het leiden van de playclass, een soort peuterspeelzaal voor de kinderen die twee of drie jaar zijn. In Uganda ga je met drie jaar naar de kleuterschool. Om de kinderen daar op voor te bereiden gaan ze, zodra ze twee jaar geworden zijn, naar de playclass Samen met een Nederlandse collega heb ik die jaren geleden opgezet. Hadden we de eerste jaren niet echt een programma, de laatste jaren werken we met thema’s. Elke twee weken praten we over een ander onderwerp, zoals bv. de keuken, verkeer, de boerderij, ziek zijn, de keuken en de jungle. Naast de dagelijks terugkerende activiteiten, zoals zingen en dansen, een filmpje kijken wat met het thema te maken heeft, kleuren en naar een voorleesverhaal luisteren hebben we nog een heel scala aan andere activiteiten. We maken puzzels, bouwen een stapeltoren die we daarna omblazen, rijgen kralen en doen nog veel meer. Zo maken we bij het thema  ‘verkeer ‘ een ritje met de bus over het terrein, komt de dokter op bezoek als we het thema  ‘ziek zijn ‘ behandelen, bakken we koekjes als we het over de keuken hebben en vereren  we de boerderij met een bezoekje als dat het thema is.

Het is echt heel leuk om de kinderen te zien groeien en ontwikkelen. Kunnen ze in het begin nog geen kraal rijgen, na een paar maanden rijgen ze zo een hele ketting zonder hulp. Waar het delen van speelgoed in het begin onmogelijk lijkt, gaat dat halverwege het jaar ook een stuk beter. Want dat is natuurlijk waar we het allemaal voor doen. Het is erg leuk om met de peuters bezig te zijn, maar we proberen ze ook voor te bereiden op school en ze vaardigheden aan te leren. Denk daarbij aan het sociale aspect, zoals delen en samen spelen, maar ook de ontwikkeling van fijne motoriek, spraak- en taalontwikkeling.

De playclass leid ik niet in mijn eentje, maar met de medewerkers van de medewerkers van het kinderhuis. Waar men eerst erg afwachtend was en alles aan mij overliet, zie ik een duidelijke verschuiving. De playclass gaat ook gewoon door zonder mij, men neemt steeds meer de leiding, ze spelen zelf lekker mee en zijn zelf ook actief in het bedenken van activiteiten. Daar doen we het voor!

                           Een gewone doordeweekse dag                                                                                                                         29-09-2022

Miriam en ik zijn al een aantal weken terug in Uganda. Ik heb veel te lang geen blog geschreven, dus hierbij dan weer wat leesvoer ;) In Nederland heb ik gemerkt dat veel mensen benieuwd zijn naar  mijn dagen hier. Die zijn altijd goedgevuld en geen dag is hetzelfde. Ik zal vandaag een inkijkje geven van een vrijdag, die met een lang fysiobezoek wel anders liep dan de meeste vrijdagen.

7.00- Uit bed om rustig een kop thee te drinken met een dagboekje erbij

7.30-Miriam komt uit bed, we ontbijten en daarna douchen

8.30- Even naar het kinderhuis om iets te regelen

9.00- Ik ga vandaag met een van de kinderen naar het orthopedisch centrum. De bedoeling was dat we om 9.00 uur opgehaald worden, maar het blijft Uganda ;)  Ik vul de wachttijd maar met wat huishoudelijke klusjes

9.45- We vertrekken, Miriam gaat gezellig mee. We worden goed geholpen, het is dus een zinvolle afspraak

13.00- We zijn weer thuis. Nog geen 5 minuten binnen en de hemel breekt open met een flinke regenbui. Het is gelijk een modderige bende. We gaan een broodje eten, hagelslag uit Nederland ;)

14.00- Ik loop even naar de begeleider van het meisje waar ik mee naar het orthopedisch centrum ben geweest om over te dragen.

14.40-Ik ben weer thuis. Vanwege de regen heb ik besloten om Miriam thuis te laten, die zou eigenlijk naar iemand toe gaan zodat ik mijn handen vrij heb voor werk. Maar nu is ze dus gezellig thuis en dat gaat prima. De vrijdagmiddag is deels bedoeld voor administratie. Ik heb hele plannen:  sponsorverhalen voor de kinderen met een beperking schrijven, zondagschool voorbereiden, rapportage schrijven, cadeautjes inpakken voor een jarig kind. Helaas komt er niet veel van terecht. De cadeautjes zijn wel ingepakt, maar verder is het meeste blijven liggen.

16.30- Net nu ik eens goed voor het zondagsschool gedeelte ben gaan zitten, komt een van de tieners vragen of hij mijn computer mag gebruiken om wat op te zoeken. Nou, vooruit dan maar

17.00- Elke vrijdag blijven een aantal tieners eten. Vandaag zijn het er 2, ze komen op tijd om een heerlijke maaltijd op tafel te toveren

19.00- Het eten is klaar en we genieten van een heerlijke maaltijd

20.00-Nu ga ik er eens goed voor zitten, want ik wil het zondagschool gedeelte vanavond voorbereid hebben. Ik pak er een lekker kopje thee bij, maar van voorbereiden komt niets terecht. Zodra ik het eerste stukje wil lezen, komt de ene na de andere tiener binnenvallen. De een met een vraag, de ander voor de gezelligheid. Ik geef het maar op, morgen is er weer een dag

21.00- Miriam gaat naar bed. Ik lees haar voor uit Jip en Janneke, weet niet wie dat leuker vindt ;)

22.30- Ik ga naar bed. Welterusten!

                                                                              Special need programma                                                                                               05-03-2022

Het is midden januari als de manager van Noah’s Ark bij mij komt met de vraag om het special need programma met mijn collega op te zetten. In het verleden was er altijd een programma voor de schoolkinderen met leerachterstanden, concentratieproblemen, sociaal-emotionele achterstand enz. Deze kinderen kregen extra begeleiding om aan hun zwakke gebieden te werken. Door Corona heeft dit 2 jaar lang volledig stilgelegen, het werd dus de hoogste tijd om dit weer op te pakken!

Wij hebben beide nooit in dit programma gewerkt, dus het was even zoeken hoe we het best van start konden gaan. We zijn maar gewoon begonnen met alles uit te zoeken en schoon te maken. Dat was een hele klus, de ruimte was een grote bende en niets lag meer waar het hoort. We hebben heel veel uitgezocht: documenten, spelletjes getest op volledigheid en bruikbaarheid, een aantal jongens hebben bij mij thuis alle Lego en Playmobile uitgezocht, we hebben heel, heel veel informatie gelezen enz. Daarna zijn we met de leerkrachten gaan praten, gaan observeren en onderzoeken. We hebben een rooster opgesteld en ik heb een spelletjesmiddag georganiseerd voor mijn collega’s. We hebben heel veel (spel)materiaal wat we goed kunnen inzetten bij de verschillende ontwikkelgebieden, maar dan moet je wel weten hoe je het materiaal moet gebruiken. Veel Ugandezen kennen simpele spelletjes als Memory en Jenga niet, omdat ze er niet mee opgegroeid zijn. Daarom hebben we veel spelletjes gespeeld. Het was erg gezellig en tegelijkertijd leerzaam.

En toen..was het eindelijk tijd om echt met de kids aan de slag te gaan! Het programma draait nu een paar weken en het is echt zo leuk! We hebben allemaal meerdere groepjes kinderen. Het leuke vind ik dat ik nu ook meer contact heb met de kinderen uit de dorpen, en niet alleen onze ‘eigen’ kinderen van Noah’s Ark. Ik hoop dat deze extra uurtjes voor de kinderen zijn vruchten gaat afwerpen, en de kinderen vooruit zullen gaan in hun ontwikkeling.

                                                                                              Decemberdrukte in Noah’s Ark                                                                                                                 17-01-'22

Deze blog gaat over kerst en alles wat daarbij komt kijken. Iedereen draagt zijn steentje bij om er voor de kinderen een mooie kerst van te maken. In deze blog zal ik mijn aandeel daarin beschrijven, zodat jullie een idee hebben waar ik mij de laatste tijd onder andere mee heb bezig gehouden.

Kerst vieren met meer dan 180 kinderen vergt natuurlijk meer organisatie als met je eigen gezin. Mijn voorbereidingen begonnen eind september. De kinderen krijgen hier met kerst altijd cadeautjes, 4 per kind. U kunt zich voorstellen dat je, met zoveel kinderen, niet in 1 middag klaar bent. Dus moesten er eerst lijsten opgesteld worden, dozen vol cadeautjes  aangevraagd worden, hulp geregeld worden voor het inpakken en de inpakruimte klaargemaakt worden. De cadeautjes komen uit de container, waar spullen opgeslagen liggen die voornamelijk gedoneerd zijn uit Nederland en Duitsland.

Toen de dozen met cadeautjes er eenmaal waren, begon het echte werk. Uitzoeken, uitzoeken, en nog meer uitzoeken. Checken of spelletjes en puzzels nog compleet zijn, schoonmaken en dan voor elk kind 4 cadeautjes selecteren. Samen met 3 tieners en nog een volwassene zijn we heel wat middagen zoet geweest. Muziek aan, mooie gesprekken en veel gekkigheid zorgden ervoor dat ik het prima te doen was. Al was ik ook wel weer blij dat we halverwege november klaar waren. We hebben in totaal 716 cadeautjes ingepakt (voor degenen die snel kunnen rekenen: dit is niet het totaal aantal voor alle kids. Wij hebben alleen voor de kinderen uit het kinderhuis ingepakt. De cadeautjes voor de tieners werden door anderen ingepakt).  Dat hebben we gevierd met een gezellig etentje bij mij thuis.

Eindelijk, op tweede kerstdag, mochten dan de cadeautjes uitgepakt worden. Dat was een waar feestje voor de kids! En ook voor mij, want hiermee kon ik dit hoofdstuk weer afsluiten.

In oktober werd het plan opgevat om de tieners een musical te laten opvoeren. Meer dan 60 tieners hebben hier door middel van zang, drama en dans aan meegedaan. De musical werd op de maandag en dinsdag voor kerst opgevoerd voor de schoolkinderen en hun familie die door sponsoring naar school kunnen. Na de musical kregen deze gezinnen een voedselpakket uitgereikt met daarin oa zout, suiker, zeep, rijst en kookolie. Op eerste kerstdag deden de tieners de musical nog een keer over, dit keer voor onze medewerkers en de kinderen. De kerk zat alle keren goed vol.

Als vanouds mocht ik weer de kleding verzorgen. Dat betekende: alle kleding bij elkaar zoeken, uitzoeken wie wie speelt en dus wat draagt, passen, alles wassen enz. De week voor de musical heb ik een paar keer de repetities bijgewoond, vooral om te zien wie wanneer omgekleed moet worden. Wat ik zag en hoorde was veelbelovend. De zondag voor de musical was druk, de hele middag en avond ben ik in de weer geweest om de laatste dingen te regelen. Op de dag van de musical was ik om 7 uur al in de weer. Toen ik de kerk in kwam om de laatste dingen klaar te leggen en iedereen te kleden, voelde ik gezonde spanning bij iedereen. Het aankleden van de tieners vind ik altijd het leukst. Ze doen allemaal net niet wat jij wilt dat ze doen, luisteren is moeilijk voor een aantal ; ) en er zijn er natuurlijk altijd een paar bij die veel te laat komen. Maar oh, wat is het genieten als het uiteindelijk loopt, iedereen op tijd omgekleed is en klaar is om zijn of haar ding op het podium te doen! De eerlijkheid gebiedt erbij te zeggen dat er ook wel eens iets mis gaat achter de schermen. Als de acteurs omgekleed zijn keek ik altijd even na of iedereen zijn schoenen of Crocs uit had. Dat was het geval, dus ik liet ze met een gerust hart gaan. Ik weet nog steeds niet hoe, maar een van hen die als een van Jozef's vrienden op het podium stond, kreeg het voor elkaar om zijn oranje Crocs te pakken te krijgen en daarmee verscheen hij dus doodleuk ten tonele. Zeker weten dat Crocs in de tijd van de Bijbel niet bestonden ;) 

Ik moet zeggen dat ik erg blij was dat de musical weer achter de rug was. Het grote wassen kon beginnen. Mijn wasmachine heeft overuren gedraaid. Was na was na was heb ik gewassen. Ik wilde alle kleding zo snel mogelijk weer naar de oplagruimte hebben, want mijn slaapkamer leek die weken wel een pakhuis met zoveel kostuums, tassen vol shirts en accessoires.

Van de musical zelf heb ik helemaal niets gezien, maar dat geeft niet want ik heb flink genoten van het werk achter de schermen. Vooral om alle tieners zo actief te zien, te zien hoe ze samenwerken om er met z’n allen een mooi geheel van te maken. Dat was alle drukte meer dan waard!

Ik hoop dat de tieners de boodschap van Kerst konden overbrengen op het publiek.

En nu is het januari. Het dagelijkse werk is weer in volle gang en dat is ook weer goed.

                                                                Damaris                                                                                                                                                             10-12-'21

Damaris is een meisje waar ik al jaren mee werk. Zij heeft een lichamelijke beperking en daardoor heeft zij op bepaalde gebieden wat extra zorg en aandacht nodig. Die hulp geef ik haar graag, maar dat kan ik natuurlijk niet alleen. Daar heb ik de hulp van de medewerkers van nodig, want ik kan er gewoon niet de hele dag voor Damaris zijn en het is veel beter als de mensen hier de dagelijkse zorg voor een kind als Damaris gaan oppakken.

Damaris heeft jarenlang in het kinderhuis gewoond. Het bieden van de dagelijkse zorg daar was altijd wat ingewikkeld  omdat er naar verhouding veel meer kinderen als medewerkers zijn. Daarnaast is er veel verloop van medewerkers, en is hun houding naar deze kids toe niet altijd even positief omdat zij niet gewend zijn dat deze kinderen ook onderdeel van de maatschappij zijn. Het is vaak geen onwil, maar ze weten vaak niet hoe ze met kinderen als Damaris om moeten gaan en ze hebben de basiskennis niet in huis. Dat is gelijk een van mijn grootste frustraties hier; dat simpele dingen als het dragen van een brace niet goed opgepakt worden, deze kids alles zelf moeten doen of juist alles voor ze gedaan wordt omdat dat makkelijker lijkt. Zaken die voor mij zo vanzelfsprekend zijn, vooral door mijn ervaring is de gehandicaptenzorg, vragen hier veel meer tijd en aandacht.

Maar..die frustraties zijn wat Damaris betreft voorbij want zij is naar de family unit (gezinshuis) verhuisd. Zij woont daar in een veel kleinere setting met maar 1 verzorgster. Wat ben ik daar blij mee zeg! Deze dame doet er alles aan om Damaris zo zelfstandig mogelijk te maken. Damaris moet net zo goed als de rest zelf haar kleren wassen, haar kamer schoonmaken enz. Daarmee maakt ze Damaris niet minderwaardig, maar laat ze haar inzien dat Damaris genoeg in huis heeft om zich te ontwikkelen.

Zoals ze zelf tegen Damaris zegt; jij bent je handicap niet, je kunt net zo goed als ieder ander meedraaien in de maatschappij. Het vraagt een hoop creativiteit, doorzettingsvermogen en flexibiliteit van deze medewerker, maar ik ben zo blij met haar! Zij ziet in dat een kind als Damaris net zo waardevol is als ieder ander. Daar doe ik het voor en dat maakt dat ik deze frustraties vaak gauw weer vergeet!

         Special need kinderen en tieners

Mijn laatste blog is van een jaar geleden. Door Corona en alle rompslomp die er hier bij kwam is het van bloggen niet meer gekomen. Mijn welgemeende excusus! Ik ga proberen het bloggen weer op te pakken en wat regelmatiger wat te plaatsen.

Vanwege Corona waren de scholen ineens gesloten. Mijn werk ging wel door dus kon ik de hulp inroepen van de tieners. Elke dag had ik een tiener die mij in snoezelruimte hielp, en daarna met de verzorging van de special need kids. Ik vond dat echt superleuk om te doen! Om ze kennis te laten maken met mijn werk maar vooral ook om ze te laten inzien dat juist deze kinderen zoveel extra aandacht, liefde en zorg nodig hebben, maar juist ook dat deze kinderen zoveel terug geven. Een aantal van hen heeft ruim een half jaar met mij gewerkt, een daarvan zelfs een heel jaar zonder klagen, elke week met evenveel enthousiasme.

Het was natuurlijk niet altijd makkelijk en leuk, vooral voor Joel was het begin erg lastig. Het werkte iedere week met Miriam en deed dan elke week therapie activiteiten met haar. Dat was soms een zware strijd, Miriam probeerde hem gigantisch uit, was haar grenzen aan het aftasten. Maar de aanhouder wint want inmiddels gaat het heel goed tussen die twee en zijn ze dikke vrienden. Joel doet de gekste dingen met haar en ze accepteerd alles van hem.

Het leuke is dat de tieners mij door hun openheid en onbevangenheid ook zoveel leren. Waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe, waarom daag ik de kids niet meer uit? Het is genieten om zoveel met de special need kinderen als de tieners te werken!

Twee van deze tieners wilden zelf ook wat schrijven over het werk dat zij gedaan hebben. Veel leesplezier!

Hallo, mijn naam is Josh. Ik schrijf dit om u te vertellen over de snoezelruimte en om te vertellen waarom ik ervoor gekozen heb om met de kinderen met verstandelijke beperking te werken. Ik wilde graag met ze werken omdat ik wilde weten wie ze zijn. Ik dacht dat ze hetzelfde zijn als de andere kinderen, dat ze op dezelfde manier denken en praten. Sommige kunnen inderdaad praten maar ik kwam erachter dat de special need kinderen kinderen met een beperking zijn. Ze worden speciaal genoemd omdat het meer tijd en geduld vergt om met ze te werken.

Nu meer over de snoezelruimte. De snoezelruimte is niet alleen bedoeld om te relaxen, zoals ik dacht maar het is de plek waar we naar toe gaan met de special need kinderen om ze blij te maken en om hun zintuigen te stimuleren. We leren hen om hun zintuigen te herkennen. Dit doen we onder andere door ruwe en zachte materialen op hun lichaam te plaatsen en te wrijven. Dat is hoe ze leren hun zintuigen te herkennen en daar meer gebruik van te maken. Dat is de reden dat we een snoezelruimte hebben.

Ik vind het leuk om met deze kinderen te werken omdat het leuke, vrolijke kinderen zijn. Soms maken ze mij aan het lachen.

Hallo, mijn naam is Joel. Het was voor mij erg leuk om met Miriam te werken. We hebben van elkaar geleerd zoals kleine kinderen van hun ouders leren. Het was een grote ervaring voor mij omdat ik echt niet wist wat ik met een kind met verstandelijke beperking kan doen. Ik wist dat ik er was om Miriam te helpen maar waar help je dan mee wat heeft het kind werkelijk nodig?

Ik vond het erg lastig om te beginnen totdat ik erachter kwam dat

1: Miriam nieuwschierig was naar wat ik met haar ging doen

2: hoe benader je haar? Ben je verlegen of bang? Een positieve benadering is heel belangrijk, daar kwam ik achter toen ik met Miriam ging werken.

Ik moest echt een drempel over om te beginnen maar ik heb mij erdoor heen gevochten. Nu is het makkelijk omdat ik  veel van kinderen met een verstandelijke beperking geleerd heb. Ze zijn speciaal omdat wij soms denken dat we alles weten maar zij laten zien dat de kleine dingen in het leven zo belangrijk zijn. Ik zou graag willen blijven werken met Miriam maar vanwege school is dat niet mogelijk. Het maakt me altijd blij als ik een lach op haar gezicht kan toveren door simpele dingen zoals verven, zingen, tekenen en gekke dingen te doen om haar geliefd te laten voelen in onze wereld.

                                                                                             Benon                                                                                                                                           10-3- '20

Benon..als er 1 iemand is die mij veel frustraties heeft opgeleverd, is het Benon wel. Toen ik 3,5 jaar bij Noah’s Ark kwam werken, verbleef Benon bij de baby-afdeling. Al snel werd duidelijk dat hij een lichamelijk probleem had. Sinds 2 jaar gaat Benon mee naar het fysio/revalidatie centrum en dat begint eindelijk zijn vruchten af te werpen.

Na veel oefenen was Benon zo ver dat hij zich kon optrekken aan de bank of tafel. De volgende stap was het lopen met een soort looprek. Ik was dolgelukkig toen Benon zijn eerste stappen zette door iemand’s hand vast te houden. Dat was een hele grote stap vooruit! Benon kreeg meer kracht in zijn benen, kreeg meer balans en kon langer staan dus zijn we aan de slag gegaan met de volgende stap: zelfstandig lopen. Maar hoeveel we ook probeerden en hoe vaak we ook oefenden, het hielp niet. Benon vond het zelfstandig lopen eng en vond het ook prima om gedragen te worden. Maar op een dag gebeurde dan toch wat ik eigenlijk niet meer had verwacht, Benon liep zijn eerste stappen zonder hulp!! Dat was echt fantastisch om te zien. Ik had gehoopt dat het vanaf dat moment snel zou gaan met zijn ontwikkeling, maar dat viel tegen. Benon weigerde te lopen, hij vond het spannend maar ook wel makkelijk dat er altijd genoeg kinderen  zijn die hem wilden dragen. Dat deed men dus ook veel, zodra Benon werd gevraagd zelfstandig te lopen weigerde hij en begon te huilen. De makkelijke optie is dan eenmaal om hem in zijn wensen tegemoet te komen. Ik denk dat veel mensen echt niet snapten waarom ik zoveel tijd in Benon stak. Ik wist dat het een kwestie van tijd was voordat Benon zonder aansporing zelfstandig zou gaan lopen. Benon heeft mij geleerd wat geduld hebben betekend, dat heb ik bij hem goed in praktijk kunnen brengen. Sinds een tijdje is de knop om en loopt hij steeds vaker en langer zelfstandig. De laatste week loopt hij zelfs zo snel dat hij hiermee iedereen verbaasd doet staan. En dat is nu net wat ik graag wil laten zien, dat je ook met kinderen met een beperking veel kan bereiken!

Nu is Benon een jongen waar ik ontzettend van geniet. Hij is slim, praat de hele dag door en is ook lekker eigenwijs. Benon heeft genoeg wilskracht, hij komt er wel!

                                                                                            Kinderwijsheid deel 2                                                                                                                15-09-'19

Ik heb leuke reacties gekregen op mijn vorige blog vol kinderuitspraken. Daarom dit keer deel 2. Lees en geniet mee!

Damaris (10 jaar) tijdens een flinke regenbui: 'De regen is aan het plassen'.

Christine (17 jaar) ziet Miriam en mij op de veranda eten: 'Waarom eet je buiten? Ben je soms een hen, zodat je soms na het eten gelijk naar bed gaat?'

Mukisa (2 jaar) na het rijgen van een kralenketting: 'Kijk, een rups!'

Amos (12 jaar) tegen een van de aunties: 'Je lacht als een houten ding'.

Jefta (15 jaar): 'Ik ben bijna 17' (dat duurt nog 1,5 jaar)

Josh (17 jaar) na het zien van een foto van een pasgeboren baby: 'Deze baby is dik! Zat ie nog in de buik?'

Mary (14 jaar) en Irene (16 jaar) eten bij mij en de buren komen de babyfoon brengen. Hun baby ligt te slapen en zij zijn niet thuis. De verbazing bij Mary en Irene was zeer groot, zoiets hadden ze nog nooit gezien. Ze snapten echt niet hoe een babyfoon werkt, dus zeiden ze om de 5 minuten tegen de baby: 'ga nu eens huilen joh'. Gelukkig heeft de baby niets gehoord en heeft ze heerlijk doorgeslapen.

Joan (12 jaar) nadat zij mij in de winkelstraat gezien heeft waar ik op een bankje zat om te schuilen tegen de regen: 'ik dacht eerst dat je een standbeeld was'. 

Irene (16 jaar) wil een eitje bakken en gebruikt daarvoor mijn pan: 'auntie Miranda, deze pan ziet er uit als een 60-jarige'

                                                                                            Kinderwijsheid                                                                                                                           19-5-'19

Als je op een terrein woont met 200 kinderen, ontkom je er niet aan dat je af en toe heel hard moet lachen om kinderuitspraken. Ik heb de leukste voor u verzameld.

Rashid (6 jaar) na het eten: 'ik zit zo vol, het lijkt net alsof ik zwanger ben'

Jefta (15 jaar) nadat ik hem gewezen had op de consequenties van zijn gedrag: 'maar alstublieft auntie Miranda, de Bijbel verteld ons dat we moeten vergeven'

Benon (3 jaar) bij het zien van een dik pak gekleurd papier: 'daar is de Bijbel!' 

Damaris (9 jaar) tijdens de fysio oefeningen: 'auntie Miranda, je hebt vanmorgen een radio ingeslikt, omdat je veel te veel praat' 

Nogmaals Damaris: 'je ziet er uit als een jajja (oma). Op mijn vraag waarom: 'Vanwege je haar'

Josh (16 jaar): bij het zien van Miriam's haar, dat in hele kleine vlechtjes gevlochten is: 'waarom heeft ze allemaal vlechtjes op haar hoofd?' 

Sarah (4 jaar) op mijn vraag: 'wat is je naam?': 'Zijn naam is auntie Annabel' 

Mary (14 jaar): 'als je 's nachts je bh omhoud, vallen je borsten eruit' 

Edwin (14 jaar) over het feit dat de warmte in Nederland voor kwetsbaren niet goed is: 'dus als het daar heel warm is, gaan ze in de vriezer?' 

                                                                                                            Paasactie                                                                                                                               20-3-'19 

Na het succes van vorig jaar kunt u ook dit jaar weer paaslekkernijen bestellen. Door deze bestelling ondersteunt u het werk van Miranda in Uganda, omdat zij leeft van giften. De heerlijke producten worden gemaakt door Hop Taartenshop uit Harderwijk.

Wat kunt u bestellen?

- Paasstol, rijk gevuld brood met spijs 700 gram €7,00
- Fries suikerbrood, extra mals €4,00
- Appelcake taartje 6-8 pers, afgewerkt met nestje paaseitjes €6,00

U kunt ook kiezen voor een combiset
paasstol en een suikerbrood, samen voor €9,50!

U kunt uw bestelling tot 10 april doorgeven en na 18 april worden de bestellingen bij u thuisbezorgd.

De bestelling kan gedaan worden via de mail of telefoon
hendrienvandenberg@gmail.com
0630018996

Of bij Eefke van den Berg
0525-632755

Alvast bedankt voor uw bestelling!

                                                                                                            Zwemmen                                                                                                                             3-2-'19

In Nederland ging ik elke week een uurtje zwemmen, hier ongeveer 2 keer per jaar. Maar daar kwam de afgelopen weken verandering in. Omdat de kids 2 maanden vakantie hadden werd er een vakantieprogramma opgsteld met allerlei activiteiten om ze bezig te houden. De allerleukste activiteit blijft toch het dagje zwemmen. De vier oudste groepen zijn allemaal een dagje wezen zwemmen, en wat een geluk, ik mocht alle keren mee! Het was een feest om de kids zo blij en ontspannen te zien. Kijk mee en geniet. 

Grappig detail: op de laatste foto kunt u zien hoe iemand gedoopt werd. TIjdens de laatste zwemdag werden we allemaal het water uit gehaald, omdat er zo'n 20 mensen gedoopt zouden worden. Ziet u het al voor u in Nederland? ;) 

                                                                                                          Fysio                                                                                                                                       18-11-'18

Deze keer wil ik jullie graag meenemen naar het fysiogedeelte van mijn werk. Wij hebben een aantal kinderen die fysio ontvangen van ons. Daarom gaan we elke twee weken met hen naar een fysiocentrum hier in de buurt. Dat betekend: 5 kids de bus in sjouwen, ranja, brood, boter, extra kleren enz. mee. Het is voor alle kids een uitje, even geen school, in een andere omgeving. De rit ernaar toe is voor sommige kids al een feest. Hoe meer gaten in de weg, hoe mooier zij het vinden. Als we aankomen wachten we in een grote ruimte, waar dan alle kids 1 voor 1 behandeld worden. Vaak zijn er ook andere patiënten bij. Niks geen privacy, alles afgeschermd, en 1 op 1 begeleiding. Het is hier heel gewoon dat je alles van elkaar ziet.
Een paar jaar geleden ben ik eens als bezoeker bij dit fysio/revalidatiecentrum geweest, niet wetende dat een aantal jaren later, ik daar elke twee weken te vinden ben.

Thuis ga ik verder met de oefeningen. Dagelijks ben ik daar een paar uur mee bezig. Erg leuk om te zien dat er echt vooruitgang in zit. Zo is 1 van de kids bijna zover dat hij na heel veel oefenen zelf staat. Door zijn beperking gaat dit nl. niet vanzelf. De eerste keer dat hij een paar seconden zonder hulp stond, stond ik te juichen van blijdschap. Heerlijk om te zien dat we echt vooruitgang boeken bij deze kids.
Ik ben dan wel geen fysiotherapeut, maar ik leer er wel veel van. En dat is dan weer een mooi voordeel van mijn werk hier. Een paar maanden geleden is er een heel mooi filmpje over het fysiogedeelte gemaakt. Dit geeft een heel duidelijk beeld van wat we hier doen. U kunt het bekijken via onderstaande link:

https://web.facebook.com/MirandainUganda-502184809976317/

                                                                                      Bericht namens de thuisfrontcommissie 

Sinterklaas komt er weer aan en daar hoort natuurlijk iets lekkers bij! Na het succes van vorig jaar verkopen wij opnieuw producten van bakkerij Hop Taartenshop uit Harderwijk. U ondersteund daarmee het werk van Miranda. 
U kunt kiezen uit:
• amandelstaaf (€3,25)
• speculaasbrokken (3 stuks voor €3)
• gevuld speculaas (3 stuks voor €4)
• combi-pakket (alle bovenstaande producten voor €10).
Bestellen kan tot 22 november hieronder, via 0651727338 of tfcmirandainuganda@gmail.com met vermelding van uw adres.
De producten worden na 29 november geleverd en gratis bezorgd in Oldebroek, Elburg en Oosterwolde, graag contant betalen bij levering.

                                                                                                        Playclass                                                                                                       11-09-'18

Het is alweer even geleden dat ik een nieuwe blog geschreven heb, er gebeurd hier altijd van alles waardoor het schrijven van een blog er wel eens bij inschiet.
In mijn laatste blog heb ik geschreven over de snoezelruimte, nu wil ik jullie meer vertellen over een ander deel van mijn werk: de playclass. Vorig jaar januari ontstond bij mij het idee om de playclass (peuterspeelzaal) te herintroduceren. In het verleden is dit opgezet, maar om de een of andere reden verwaterd. Hoog tijd om daar verandering in te brengen. Samen met een collega ben ik aan de slag gegaan. Plannen gemaakt, materialen uitgezocht enz. Na enige tijd zijn we van start gegaan, maar helaas kon ik het eerste jaar niet echt meedraaien vanwege mijn herstel in Nederland. Maar nu draai ik weer volop mee en wat is het genieten! Elke morgen hebben we 2 keer een uurtje ‘class’, elke groep met zo’n 10 peuters en 2 aunties. We starten de ochtend met zingen, wat natuurlijk gepaard gaat met dansen. Daarna doen we verschillende activiteiten, variërend van een puzzel maken tot een spel, bowlen, spelen met blokken of keukenspulletjes. Vooral dat laatste is altijd een groot succes, omdat de aunties dat kunnen identificeren met hun eigen leven. Want koken is hier nogal een belangrijk deel van je daginvulling. Op een heel speelse wijze worden de kinderen dmv playclass gestimuleerd in hun ontwikkeling en zijn ze beter voorbereid op het schoolritme. Het is zo leuk om de peuters te zien veranderen en groeien, ze te zien genieten van de kleine dingen. Ik zou zeggen; bekijk de foto’s en geniet mee.

                                                                                                 Snoezelruimte                                                                                                                    08-07-'18

Zoals beloofd een blog over de snoezelruimte. Degenen die mij kennen of al langer volgen weten dat ik hier al meer dan een jaar mee bezig ben. Vorig jaar januari ontstond bij het verlangen om een ruimte op te zetten waar we de kids met verstandelijke beperking extra individuele aandacht kunnen geven. Snoezelen is niets meer dan de zintuigen van de doelgroep prikkelen, dmv aanraking, licht, geluid, aanraking enz. Ik ben naar Piet gegaan, heb mijn plan voorgelegd en na zijn akkoord konden we aan de slag. Overleggen over de ruimte, wensen kenbaar gemaakt, materialen verzameld en veel info gelezen. Maar..toen werd ik ziek en kwam het hele project stil te liggen. Na 2 maanden was ik weer terug in Uganda en tot mijn grote vreugde is er in de tussentijd hard gewerkt om de ruimte gebruiksklaar te maken. In die tijd heb ik veel overlegd, beslissingen genomen enz. Ik had gehoopt gauw te kunnen starten maar ja..ik bleek nog niet voldoende hersteld van mijn pericarditis dus weer moest ik naar Nederland. In die tijd heeft het project hier in Uganda helemaal stil gelegen. In Nederland heb ik een megagrote snoezelruimte bezocht en heel veel tips en ideeën opgedaan. Vooral ook veel tips die ik hier goed kan toepassen, met veel natuurlijke materialen. 

Eenmaal terug in Uganda ben ik al gauw verder gegaan met het realiseren van de snoezelruimte. De ruimte werd afgewerkt, een deur geplaatst en ik heb mijn collega ingewerkt. Samen hebben we overlegd over de aankleding van de ruimte. Dankzij een grote gift konden we een matras, gordijnen, muurstickers, een vloermat, massage olie en andere materialen aanschaffen. Alsnog hartelijk dank! 

Samen met mjjn Ugandese  collega was ik twee keer per week met Patrick en Lily in de snoezelruimte te vinden. Zij had geen enkele ervaring met snoezelen, maar pakte het al gauw op. Het leuke was dat de kids genoten, maar mijn collega haast nog meer. De kids genieten zichtbaar, ze worden geprikkeld en uitgedaagd om andere zintuigen aan te spreken en worden daardoor actiever. Helaas heeft zij nu een andere baan waardoor het snoezelen zo goed als stil heeft gelegen. Naast het snoezelen samen met mijn Ugandese collega, doe ik dit ook met mijn Nederlandse collega. Doordat zij op verlof ging, hebben we een paar weken niet gesnoezeld. Gelukkig konden we het weer oppakken, doordat we 2 studenten hebben van de universiteit hier. Ook zij hadden geen enkele ervaring met snoezelen, maar ook zij zijn erg geïnteresseerd en pakken het goed op! Een van hen gaf aan dat het snoezelen echt verschil maakt, de kinderen genieten er zichtbaar van en het heeft duidelijk meerwaarde. Ik was erg blij om dit te horen, hopelijk pakken zij dit verder op en wordt er op meer plaatsen in het land gesnoezeld.  

Naast snoezelen, gebruik ik de ruimte ook voor speltherapie bij een aantal andere kids en voor fysiotherapie bij drie kids. Over onze kids die fysio van ons ontvangen, in samenwerking met Afaayo (fysio/revalidatiecentrum hier in de buurt) is een heel leuk filmpje gemaakt dat u kunt bekijken door op onderstaande link te klikken (ook te bekijken als u geen Facebook hebt): 

https://web.facebook.com/MirandainUganda-502184809976317/ 

Via onderstaande foto's kunt u zien hoe we begonnen, en hoe het nu is. Ik ben erg blij met het resultaat!

                                                                                      Fotoblog                                                                                                                                       22-05-'18

Het is schandalig lang geleden dat ik een blog heb geschreven, maar het is er dan toch van gekomen. Dit keer met vooral veel foto's. Zoals ik al schreef heb ik een warm welkom gehad. Een van mijn koffers is in Cairo blijven steken, die werd een aantal dagen later per boda bezorgd. 

Mijn veranda is regelmatig gevuld met kids die heerlijk aan het spelen zijn. Stoepkrijten is erg populair. Op een dag werd ik getekend als bruid, samen met de bruidegom en pastor. Jong en oud ziet hier graag dat ik ga trouwen ;) 

Ik ben nog steeds dol op Rose en Miriam, het is heerlijk genieten van ze. Miriam is goed gegroeid en blijft zich ontwikkelen. Rose wordt een eigenwijze peuter die haar wereld steeds meer aan het ontdekken is. 

Mijn auntie is hier in de kliniek bevallen en ik mocht erbij zijn. Voor de bevalling was ik net te laat (even wat eten voor haar halen) maar ik mocht wel de eerste kleertjes van de baby aantrekken en aan de moeder geven. Ook mocht ik hem een naam geven: dat werd Mukisa, wat Blessing betekend. Voluit heet hij Shadrack Amos Mukisa. Een bijzondere ervaring om er van zo dichtbij betrokken te zijn! 

Ik heb weer volop werk te doen. Twee ochtenden in de week leid ik de peuterspeelzaal voor de 2-jarigen. Twee keer per ochtend komen we in 2 groepjes van gemiddeld 8 kids en 2 aunties samen om te zingen, knutselen, spelen enz. We hopen hiermee dat ze beter voorbereid zijn op school. Erg leuk te doen!  Regelmatig werk ik thuis aan schrijf-en vertaalwerk. Af en toe vlieg ik van schrik op, omdat er ineens een aap voor mijn raam verschijnt. Dat blijft toch wel erg leuk aan het wonen en werken hier in Uganda ;) 

Daarnaast ben ik ook veel bezig met de special need kids. De snoezelruimte, waar ik al een jaar mee bezig ben (plannen maken, uitwerken, ideeën opdoen enz) is volop in gebruik. De kids genieten volop van deze uurtjes en ik ook. In de volgende blog zal ik hier meer over schrijven. Elke twee weken gaan we met een aantal kids naar Aafayo. Een van deze kids is Benon. Hij is 2,5 jaar en kon tot voor kort niet lopen. Sinds een aantal weken loopt hij aan 1 hand. Heel bijzonder en een kroon op alle energie die we erin gestoken hebben!

Momenteel zijn de kids vrij. De vakantie die drie weken duurt, is bijna voorbij. Er is een vakantieprogramma opgesteld waarbij de kinderen allerlei activiteiten aangeboden krijgen. Ik ben voornamelijk betrokken geweest bij de jongere groepen. We hebben veel geknutseld, spelletjes gespeeld en vooral veel plezier gehad. Ik vind het leuk om hierbij betrokken te zijn, het is een goede manier om de kids en medewerkers beter te leren kennen. 

Dit was het voor nu. Groet vanuit Uganda

         Back in Uganda!                    25-3-'18

Voor degenen die mijn blog in de gaten houden, en niet via Facebook op de hoogte blijven, een korte blog. Ik ben inmiddels alweer drie weken terug in Uganda, de hoogste tijd voor een update. Helaas heb ik nog steeds geen internet op mijn laptop. Ik ben er druk mee bezig om dat voor elkaar te krijgen, maar dat kost meer tijd dan verwacht. Daarom houd ik het nu kort, en krijgen jullie later een uitgebreide blog te lezen.

Het gaat goed met mij en ik geniet volop van de kids en mijn werk hier! Ik ben weer volop aan de slag en verveel me geen moment. Regelmatig heb ik over de snoezelruimte geschreven. Ik kan u melden dat deze sinds deze week eindelijk in gebruik is! Het moet nog wel meer afgewerkt worden (gordijnen, decoratie enz) maar we kunnen in ieder geval aan de slag. Dat is heel fijn, want ik ben inmiddels al een jaar met dit plan bezig. Later meer hierover, voor nu zullen jullie het hiermee moeten doen.

                                                                                               Over afronden en vooruitkijken                                                                                              22-01-'18

We zijn alweer over de helft van januari, tijd voor een nieuwe blog! Ook al staat er niet zoveel op het programma, de dagen vliegen voorbij. Deze maand ben ik vooral druk geweest met achterstallig werk, wat door alle activiteiten in december was blijven liggen. Maar ook met het geven van 2 presentaties, het lezen van een boek en weer opnieuw leren haken. Ik zal kort wat over de presentaties vertellen. Op een vrijdagavond was ik te gast bij een van de tienerclubs van de Hervormde Gemeente Oldebroek. Ik mocht daar vertellen over Uganda, Noah's Ark en mijn werk. Om de tieners scherp te houden had ik er een paar rake stellingen doorheen gegooid. Een beetje spannend vond ik het wel, je weet het tenslotte bij tieners maar nooit. Of ze vinden het helemaal geweldig, of hun aandacht verslapt al gauw. Ik hoefde me geen zorgen te maken, ze waren muisstil en luisterden vol aandacht. Ze reageerden goed op de stellingen, waardoor er een mini-discussie ontstond. Heel erg leuk, ik heb echt genoten van deze avond! En zij ook hoorde ik later van ouders en leidinggevenden. Er werd thuis nog over doorgepraat, en er word volop nagedacht om acties te bedenken en zo geld op te halen. Ook zijn ze druk met lege flessen inzamelen. Dit was echt wel het laatste wat ik had verwacht, dus ik ben er blij mee! Het was mooi om mee te geven dat het niet altijd vanzelfsprekend is om in een land als Nederland te leven, zo op te groeien. Daarbij wil ik niet alle problematiek in Nederland wegwuiven, hier gebeurt nl. ook genoeg wat niet door de beugel kan. Maar de kans dat je hier als kind niet geliefd bent en daarom te vondeling gelegd, is toch stukken kleiner dan in Uganda waar het dagelijks gebeurd..

Mijn tweede presentatie voor alle belangstellenden was ook de moeite waard. Vooral veel mensen uit de Hervormde Gemeente Oldebroek, waar ik blij mee was. De mensen luisterden aandachtig en stelden goede vragen. Mooi om meer over Noah's Ark en mijn werk te delen, zodat het meer duidelijk wordt wat ik nu eigenlijk doe. Kortom: de moeite waard. 

Afgelopen week stond ik in de HuisaanHuis Elburg/Oldebroek. Voor wie het nog niet gezien heeft, hierbij de link:https://www.huisaanhuiselburg.nl/nieuws/algemeen/332299/van-de-nood-extra-inkomsten-maken-

De afgelopen week ben ik meerdere keren naar Boekhandel Pool gewandeld om de kaartenvoorraad aan te vullen. Er zijn nl. boven verwachting veel kaartensets verkocht! Daar ben ik heel blij mee, dus alle kopers: bedankt! Ze zijn nog volop verkrijgbaar bij de boekhandel en bij mij (Stationsweg 44 in Oldebroek). Ze kosten €1 per stuk (inclusief envelop) en 6 voor €5. Koop gerust, ik heb nog meer dan genoeg. Van een gulle gever kreeg ik een doos prachtige kaarten die we mogen verkopen. Het zou dan ook mooi zijn als we ze goed verkopen :)

Op 31 januari hebben we de schrijfworkshop, georganiseerd door Wilma Poolen. Echte aanrader! Je hoeft echt geen fantastische schrijver te zijn, het gaat er om dat je schrijfoefeningen doet en daardoor dieper op het thema 'Sta op en schitter' gaat nadenken. Ik heb al een mooi aantal aanmeldingen, maar er kunnen er nog meer bij! Ga daarom de uitdaging aan geef je nu op. Het zal echt de moeite waard zijn!

Als laatste op actiegebied (sorry als ik jullie begin te vervelen): de flessenactie bij de Boni. Nog de hele maand januari kun je lege flessen inleveren bij de Boni in Oldebroek. Het statiegeldbonnetje lever je dan in voor mijn werk. De tieners zijn, zoals ik al schreef, druk met inzamelen, maar ik hoop dat ik ook op uw/jouw inzet kan rekenen!

Begin januari is mijn nieuwe nieuwsbrief verschenen. Als u deze niet ontvangen hebt, maar u wilt wel op de hoogte blijven, geef dit dan even door via mirandainuganda@gmail.com 

Februari wordt een maand van leuke dingen doen, afscheid nemen, lijstjes afwerken en koffers pakken. In maart ga ik nl. terug naar Uganda! Ik heb er ongelofelijk veel zin in om weer aan de slag te gaan en mijn werk weer op te pakken. Ik kijk er erg naar uit om weer met de kinderen op te trekken, ze weer te laten knutselen, koken en bakken enz in mijn huis. Nog even geduld, en tot die tijd geniet ik van de tijd die ik met familie en vrienden kan doorbrengen. 

          Presentatie en schrijfworkshop           8-01-'18

Even een kort stukje, uitgebreide blog volgt later. Op 16 januari houd ik een presentatie over Noah's Ark, het wonen en werken in Uganda en de kids. De inloop is om 19.45, we beginnen om 20.00. Ik hoop velen van u te zien!

Op 31 januari geeft Wilma Poolen een schrijfworkshop. Zij heeft meerdere schrijfboeken geschreven, waaronder 'Love tot write'. Het thema zal zijn: 'Sta op en schitter-wie mag je zijn omdat God je heeft gemaakt, wat zijn je talenten en hoe kun je die inzetten'. Deze avond daagt je uit om al schrijvend dieper in de Bijbel te duiken. Let op; dit is geen handlettering avond! Op deze avond gaat het vooral om dat je aan de hand van schrijfoefeningen je in het onderwerp verdiept. Je hoeft geen goede schrijver te zijn, het schrijven doe je puur voor jezelf. Kosten zijn €12,50, inclusief koffie/thee en schrijfmateriaal. De avond begint om 19.30 uur, inloop is om 19.15 in het Open Huis (Kerkstraat 1) in Oldebroek. Misschien is dit helemaal nieuw voor u, vind u het spannend..juist dan is het een mooie gelegenheid om dit te proberen. Voor het geld hoeft u het in ieder geval niet te laten ;)

 Als laatste; bij de Boni Oldebroek kunt u de hele maand januari uw statiegeldbon inleveren voor mij. Dus; drink deze maand vooral veel cola en sinas (sorry tandarts ;) ) en steun zo op een simpele manier het goede doel. Als u niet bij de Boni komt, kunt u de flessen ook inleveren bij mij (Stationsweg 44 in Oldebroek). 

                                                                                   Stilte na de storm                                                                                                                          20-12-'17

De titel zegt het al; het is even wat rustiger na alle actiedrukte. Vanaf november ben ik erg druk geweest met allerlei acties. Gelukkig niet alleen, dan had ik het nooit gered. Ik kreeg hulp van familie, vrienden en kennissen. Mensen die belangeloos van alles maakten, van sjaals tot kerststukjes, broodplanken en advocaat, mensen die spullen gaven om te verkopen en mensen die een workshop uitdachten, steeds weer op pad gingen voor materiaal en mensen die hielpen bij markten. Heel bijzonder, ik ben er dankbaar voor! 

Ik zal even kort alle acties opsommen: speculaasactie, workshop bloemschikken, Kerst in de Vesting en Winterfeest 't Harde. Alle acties waren een groot succes en hebben een mooie opbrengst opgeleverd. Deze opbrengsten heb ik nodig om mijn vaste lasten te betalen zodat ik mijn werk in Uganda kan blijven doen.  Naast een goede opbrengst gaven de acties en markten veel gezelligheid, een gevoel van saamhorigheid en veel goede gesprekken. Soms bij iemand aan de keukentafel en een andere keer in de kou op de kerstmarkt. Ik geloof dat ik nog wel het meest van al deze gesprekken genoten heb. Je hoort tijdens zo'n avond of kerstmarkt veel mooie en soms verdrietige verhalen. Ook zal ik de jongen van een jaar of 12, 13 niet vergeten. Hij kwam tijdens Kerst in de Vesting heel doelbewust op mij af lopen, gaf mij €0,20 en was zeer vastbesloten dat ik dit mocht houden voor het goede doel. Hartverwarmend, zulke tieners!

Vorige week was ik te gast bij de LOCO (lokale radio omroep) in het programma 'Aan tafel met..'. Het was een mooi gesprek over water, trouwen, maar ook over de kinderen en het Ugandese leven. Voor wie het terug wil luisteren, hierbij de link: https://soundcloud.com/aan-tafel-met-locofm/aan-tafel-met-locofm-14-december-miranda-van-den-berg-in-uganda. Terugluisteren kan nog 3 weken!

Voor de komende tijd is het gelukkig iets rustiger. Op de planning staat op 16 januari een presentatie over Uganda, mijn werk en de kids. Allen van harte welkom! De avond wordt gehouden in het Open Huis in Oldebroek. De inloop is om 19.45 en we zullen starten om 20.00. Ik hoop u daar te zien! 

Ik ben blij met de lokale ondernemers. Bij slagerij v/d Weg in Oldebroek en schoonheidssalon het Opknappertje uit Oosterwolde staat een giftenpotje voor mij. Bij boekhandel Pool mogen mijn kaarten verkocht worden en daar hebben al veel mensen gebruik van gemaakt. Ik heb de voorraad regelmatig aan moeten vullen. Een setje van 6 kaarten kost €5 en bij mij zijn ze te koop voor €1 per stuk en 6 voor €5. Dus als u nog mooie kaarten koopt en het goede doel wilt steunen, u weet waar u ze kunt vinden ;) Verder staat er een flessenactie op de planning. In de maand januari gaan alle statiegeldbonnen naar mij, dat kan met uw hulp een mooie bijdrage opleveren. Dus drink vooral veel cola en sinas (sorry tandarts!) de komende tijd en lever de flessen dan in bij de Boni of bij mij (Stationsweg 44). Uw hulp is van harte welkom! 

Op 31 januari is de voorlopig laatste actie. Wilma Poolen geeft dan een schrijfworkshop. Wilma heeft meerdere dagboekjes geschreven die je stimuleren om al schrijvend met de Bijbel aan de slag te gaan. Een heel verfrissende manier om dieper in de Bijbel te duiken. Aan de hand van het thema ‘Sta op en schitter- wie mag je zijn omdat God je heeft gemaakt, wat zijn je talenten en hoe kun je die inzitten?’ gaan we hier verder over nadenken. Schrijfervaring is niet nodig! Let op: dit is geen handlettering avond, het gaat hier puur om het schrijven! Lijkt het u/jij leuk om hier aan mee te doen? De kosten zijn €12,50 inclusief koffie/thee, iets lekkers en schrijfmateriaal. De opbrengst zal gebruikt worden om mijn werk in Uganda te kunnen blijven doen. De avond start om 19.30, inloop vanaf 19.15 in het Open Huis. Aanmelden kan (voor 22 januari) via mirandainuganda@gmail.com. 

Nu ga ik genieten van kerst. Dit keer met familie en vrienden, extra genieten dus! Hoewel ik ook de kerstdrukte bij Noah's Ark best mis. Deze week worden daar kerstmusicals gehouden voor de mensen uit de omgeving van Noah's Ark om ze te vertellen over de blijde boodschap van kerst. En er worden kerstpakketten uitgedeeld voor de allerarmsten uit de omgeving. Vorig jaar was ik daar zelf bij betrokken. Een hele happening, de dankbaarheid op hun gezichten zal ik nooit vergeten. 

Graag maak ik van de gelegenheid gebruik om een ieder te bedanken die mij dit jaar geholpen heeft . Dat kon zijn door gebed, financiële of materiele steun, maar ook een bezoekje, kaartje, berichtje, of elke andere vorm dan ook. Zonder al jullie steun heb ik niet gekund! Ik wens u allen hele goede feestdagen toe en een gezond en voorspoedig 2018!

                                                                                 Acties, acties en nog meer acties                                                                                                17-11-2017

Er is de afgelopen maand genoeg gebeurd om over te schrijven. Dus bij deze; mijn nieuwste blog. We beginnen met heel leuk nieuws: ik ben tante geworden! In Uganda werd ik altijd al tante genoemd, maar officieel was ik dat niet. Nu ben ik tante van Hanna, een prachtig mooi meisje. Het is bijzonder om er nu zo bij betrokken te zijn, en wat een geluk dat ik nu in Nederland ben! 

Regelmatig word er nog naar mijn herstel gevraagd. Daar kan ik kort over zijn, want dat loopt nog steeds door. Ik ga mij steeds sterker en fitter voelen, dat geeft hoop om uiteindelijk weer terug te kunnen naar Uganda. Een paar weken geleden kreeg ik een grote stapel post uit Uganda, voornamelijk van de kinderen. Zo leuk om al hun kaarten en brieven te lezen!! Meerdere malen las ik dat ze het koken en bakken bij mij missen. Op zaterdag kwamen er altijd een paar meiden die niets liever deden dan bakken, koken, knutselen en gezellig kletsen. Dat hoop ik straks, als ik weer terug ben, weer op te pakken. 

Doordat ik al zo ver hersteld ben, ben ik samen met mijn tfc bezig met allerlei acties. We beginnen met de speculaasactie. Tot en met as. dinsdag 21-11-'17 kunt u bij mij bestellen: amandelstaaf €3,25, gevuld speculaas (3 stuks) €4, speculaas brok (3 stuks) €3 of combipakket, alle producten voor €10. De producten worden gemaakt en geleverd door bakkerij Hop Taartenshop uit Harderwijk, en worden na 29 november gratis bezorgd in Oldebroek, Elburg en Oosterwolde. We hebben al best goed verkocht, maar er kan nog meer bij: dus geef gauw uw bestelling door op mailadres mirandainuganda@gmail.com 

Op 7 december geeft Erna van de Bosch een workshop bloemschikken. We gaan een mooie broodplank opmaken. Het gaat er ongeveer uitzien zoals op de foto hieronder. We starten om 19.30 (19.15 inloop). Kosten zijn €15 inclusief koffie/thee, iets lekkers en materiaal. De avond vind plaats in het Open Huis, achter de Hervormde kerk Oldebroek. De inschrijving ging hard, we hebben nog maar 3 vrije plekken. Als u er bij wilt zijn en met iets moois naar huis wilt gaan, geef u dan nu snel op bij mij via mailadres mirandainuganda@gmail.com

Op 8 en 9 december zijn wij weer te vinden op Kerst in de Vesting in Elburg. De voorbereidingen zijn al in volle gang, wij zullen o.a. fotokerstkaarten,, mooie kerststukjes en vogelmannetjes (cadeautje voor de vogels ) verkopen. Nu is het natuurlijk niet de bedoeling om met al deze spullen weer huiswaarts te gaan, dus kom vooral gezellig langs en koop wat leuks! Wij staan naast Wout's kledingwinkel, vlak voor de Vispoort naar rechts.

Op 15 december staan wij op het Winterfeest op 't Harde. Ook daar zullen we genoeg verkopen (zie hierboven) dus komt allen! Het Winterfeest begint om 17.00- en eindigt om 21.00 en is in het centrum van 't Harde. 

In het nieuwe jaar staat er ook nog het een en ander gepland, waaronder een presentatie over mijn werk in Uganda. Die avond vind plaats op 16 januari om 20.00 (inloop 19.45). Door foto's en verhalen hoop ik u mee te nemen in het leven in Uganda. Ik hoop velen van u te ontmoeten op deze avond!

Als laatste nog een workshop waar ik zelf naar uitzie. Wilma Poolen geeft op 31 januari een schrijfworkshop. Zij is schrijfster van o.a. de boeken 'Love to write' en 'Read, Write, Grow'. Dit zijn schrijfdagboekjes om al schrijvend stille tijd te houden. Het thema van deze avond zal zijn: 'Sta op schitter- nadenken wie je bent omdat God je heeft gemaakt, wat je talenten zijn en hoe je ze in kunt zetten'. Het belooft een boeiende avond te worden waarin je al schrijvend meer over God te weten zult komen. Dus, wil je op een andere, verfrissende manier meer uit de Bijbel halen, geef je dan vooral op! Schrijfervaring is niet nodig. De avond vind plaats op 31 januari, we starten om 19.30 (inloop 19.15) en het zal eindigen rond 21.30 in het Open Huis achter de Hervormde Kerk Oldebroek. Kosten zijn €12,50 inclusief koffie/thee, iets lekkers en schrijfmateriaal. Opgeven kan via mirandainuganda@gmail.com 

Het is een heel verhaal geworden, met voornamelijk actienieuws. In de volgende blogs zal dit vast wat minder zijn, dus als het u teveel van het goede was: excuses!

                                                                                                 Het laatste nieuws                                                                                                                            23-10-2017

Help! De tijd gaat veel te snel! Er is alweer een maand voorbij sinds de laatste blog, tijd voor een nieuwe update. Heel veel nieuws valt er niet te melden, behalve dan dat mijn herstel gestaag verder gaat. Ik krijg steeds meer energie en conditie, en dat merk ik ook aan de dingen die ik doe. Ik krijg steeds meer zin om dingen op te pakken en ben eigenlijk wel de hele dag bezig. Het is echt heel fijn om te merken dat er nog steeds vooruitgang in mijn situatie zit, dat geeft weer moed voor mijn einddoel: terug naar Uganda. Maar voordat het zover is heb ik hier nog genoeg te doen en ben ik nog bezig om mijn conditie verder op te krikken. Wat een geluk dat ik nu met de herfst in Nederland ben. Stiekem heb ik dat vorig jaar wel een beetje gemist, lekker door het bos banjeren en genieten van alle mooie herfstplaatjes. Daar geniet ik nu dus extra van. De afgelopen tijd heb ik ook brieven vertaald van de kids voor hun sponsor en wat correctiewerk gedaan. Fijn om weer een beetje aan de slag te kunnen!

Daarnaast ben ik druk met acties en markten. Er komt genoeg leuks aan, wat ik samen met mijn tfc aan het uitwerken ben. Meer info volgt, maar noteer alvast in uw agenda; 7 december is er een workshop 'kerststuk opmaken'. Erna v/d Bosch zal deze workshop geven, in Oldebroek. Zij maakt de meest prachtige stukken, dus aan het einde van de avond gaat u ook met iets moois naar huis. U blij, wij blij! De kosten zullen rond de €15 zijn. Wilt u alvast verzekerd zijn van een plekje? Geef u nu dan alvast op bij mij.

Verder staan wij op 8 en 9 december op Kerst in de Vesting en 15 december op de kerstmarkt op 't Harde. Wij zullen daar oa. kerststukken, decoratie, kerstkaarten en cake verkopen. Meer info volgt. Fotokaarten (algemeen en kerst) zijn doorlopend te koop bij mij (Stationsweg 44) en boekhandel Pool in Oldebroek. Ze kosten €1 per stuk en zijn 6 voor €5. Koopje toch?

In de vorige blog schreef ik over een presentatie bij club Tabitha. Deze is inmiddels achter de rug en wat was het een geslaagde avond! Jarenlang was ik leiding van deze club. Afgelopen seizoen hebben deze meiden een slinger gemaakt voor de meiden van de nieuwste family unit op Noah's Ark. Hun auntie (verzorgster) vond dit heel leuk! Omdat ik  in juli weer naar Nederland moest voor mijn herstel, heeft zij armbandjes voor de clubmeiden gemaakt. Deze heb ik een poosje geleden uitgedeeld. Daarnaast heb ik een presentatie gehouden over mijn werk. Heel leuk om te doen! Vooral ook om de nieuwsgierigheid bij deze jonge meiden te zien, en hun zeer originele vragen. Een van die vragen was, nadat ik vertelde dat de wegen heel stoffig zijn waardoor ik elke avond mijn voeten moet wassen: 'waarom draag je dan geen schoenen?' Wat waren de meiden blij dat ze in Nederland naar school gaan, met elke woensdag een vrije middag en op zaterdag geen les (zoals dat wel het geval is bij het voortgezet onderwijs in Uganda). Het was een avond die wat mij betreft zeer de moeite waard was! Ook benieuwd naar mijn werk? Geef het aan en ik kom graag langs voor een presentatie.

Hoe meer ik begin te herstellen, hoe liever ik terug wil. U zult inmiddels wel begrepen hebben dat dat voorlopig nog niet gaat, maar gelukkig word ik wel goed op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen op Noah's Ark. Zo blijf ik toch nog een beetje betrokken. Kinderen die komen, kinderen die gaan, bijzondere activiteiten en plannen,  een koe die op bezoek komt bij mijn huisje (zie foto) en natuurlijk af en toe een foto van Miriam en Rose. Het is haast onvoorstelbaar hoe blij ik daar van wordt. Lang leve de moderne media :)

                                                                                                  Over conditie opbouwen, werk, markten en meer                                                         25-9-'17

Sinds de laatste blog is er alweer een maand verstreken. Een maand die voorbij gevlogen is, met vooral de gewone, alledaagse dingen. Mijn nieuwsbrief kwam uit, die heb ik persoonlijk rondgebracht in Oldebroek, Elburg en Oosterwolde. Een goede reden om op de fiets te stappen en zo aan mijn conditie te werken. In de vorige blog schreef ik al dat ik zoveel mogelijk fiets en dat begint nu zijn vruchten af te werpen. Ik krijg merkbaar meer energie en conditie, kan meer doen op een dag zonder  te rusten. Eigenlijk ben ik de hele dag door wel bezig, en ik heb tussendoor geen rust meer nodig. Dat is fijn om te merken! Ik krijg ook meer energie om mijn sociale contacten op te pakken, dus kan ik eindelijk weer eens bijkletsen met die vriendin en die oud-collega. Vorige week heb ik een mijlpaal bereikt: ik kan sinds lange tijd weer 40 minuten zwemmen! Dat geeft weer stimulans om gewoon zo door te gaan en de moed niet op te geven. Want eerlijk is eerlijk..hoe fijn het ook is dat mijn gezondheid weer vooruit gaat en hoe leuk het ook is om weer met mensen af te spreken, Uganda en de kids blijf ik missen. Vooral op speciale dagen, zoals de verjaardag van Rose. Wat had ik er graag bij willen zijn om haar 1e verjaardag te vieren! Gelukkig word ik door veel mensen goed op de hoogte gehouden dmv updates, filmpjes en updates. Zo blijf ik toch nog een beetje op de hoogte en betrokken!

Inmiddels ben ik ook een beetje meer aan het werk, voornamelijk met vertaalwerk. Zo heb ik nu een hoop brieven van de kids van het Engels naar Nederlands vertaald, voor hun sponsor. Leuk om te doen, en hun uitspraken te lezen. Sommige zijn echt heel erg leuk, ik hoor het ze dan zo zeggen. Binnenkort volgen nog de updates van de kids voor hun sponsor. Daar mag ik ook een deel van vertalen. Genoeg te doen dus!

Naast vertaalwerk heb ik mij de afgelopen tijd ook bezig gehouden met de Bottermarkt en Schapenmarkt. Gezellige dagen, vooral de Schapenmarkt. Stiekem toch wel erg leuk dat dit ik dit dorpsfeestje dit jaar gewoon kon meemaken. Het was erg gezellig, ondanks het stormachtige weer. Af en toe moesten we de kraam vasthouden of waaide er weer wat weg ;) Ik heb veel mensen gesproken en mogen vertellen over mijn werk. Wat mij betreft zeer de moeite waard! Mede ook dankzij de ondernemers die producten voor de verkoop geschonken hebben. Bakkerij Jonker, bakkerij Spijkerboer, Bon Ami Oldebroek, boekhandel de Medeklinker, Emte Steert en slagerij van Asselt heel hartelijk dank!  De afgelopen tijd ben ik ook druk bezig geweest met jawel...kerstkaarten. Oke , het is nog een beetje vroeg misschien, maar toch ben ik al druk geweest met het maken van fotokerstkaarten. Op de Schapenmarkt hebben we er al veel verkocht. Wilt u ze ook kopen? Laat het mij dan weten. Ze kosten €1 per stuk en zijn 6 voor €5. 

Momenteel ben ik ook bezig met een mini-presentatie voor de meiden van club Tabitha van de Hervormde kerk in Oldebroek. Daarover later meer. Wilt u ook invulling voor een verenings/clubavond enz., laat het mij dan gerust weten!

Zo, meer nieuws heb ik niet te melden. Ik zou zeggen, tot de volgende blog maar weer!

                                                                                                         Nieuws uit Nederland                                                                              15-8-'17

Zoals u wellicht gelezen of gehoord hebt, ben ik alweer bijna 6 weken terug in Nederland. Tijdelijk weliswaar, maar toch.. Een tegenvaller omdat ik zo graag mijn werk in Uganda weer wilde oppakken. Maar het ging echt niet meer, ik was constant ziek en verloor teveel energie. Terug naar Nederland was de enige juiste beslissing. Het afscheid was moeilijk, maar ook erg mooi. Vanaf 17.00 was het een komen en gaan van kinderen, collega's, medewerkers en ben ik geen moment meer alleen geweest. Heel fijn afscheid nemen zo!  

Nu ben ik hier alweer bijna 6 weken en het gaat de goede kant weer op. Ik heb genoten van 5 weken vakantie bij mijn ouders in het oude vertrouwde Ommen. Dat was waren heerlijke weken! Even niets hoeven, veel gelezen, gezwommen, spelletjes gespeeld. Erg leuk was het bezoeken van een concert van Watoto Children's Choir, een kinderkoor uit Uganda. Ik voelde mij weer helemaal thuis. Ik ben in die weken behoorlijk tot rust gekomen en ik heb ook meer conditie en energie gekregen. Nu terug in Oldebroek ga ik vol goede moed verder met mijn herstelproces. Ik ben veel op de fiets te vinden om conditie op te bouwen. Dus mensen uit Oldebroek, Elburg en omgeving; de kans is groot dat ik u binnenkort al fietsend tegenkom ;) Momenteel is 6 km meer dan genoeg voor mij, maar wie weet fiets ik, als ik helemaal hersteld ben, nog een keer naar de andere kant van het land.

Daarnaast ben ik ook langzaam weer wat werkzaamheden aan het oppakken. Zo ben ik een handboek aan het vertalen voor mijn Ugandese collega's, zodat zij meer handvaten hebben om met de kids met een verstandelijke beperking om te gaan en  zal ik daarna ander vertaalwerk voor Noah's Ark gaan doen. Het is goed om zo van afstand betrokken te blijven bij Noah's Ark en ook een normaal ritme te hebben. Alles wel in een laag tempo, want momenteel is een uurtje intensief bezig zijn wel voldoende. Het voelt om mij weer nuttig te kunnen maken.

Nu ik voorlopig nog wel in Nederland ben, heb ik ook tijd genoeg om over Uganda, mijn werk en Noah's Ark te vertellen. As. zondag 20 augustus zal ik mijn radio-debuut maken op de LOCO (lokale radio omroep) in het programma 'Actief geloven' van 19.00-20-00. Beetje spannend, maar ook erg leuk! Kijk voor info waar op radio te ontvangen op www.locofm.nl/kanalen.

                                                                                                     Verjaardag Miriam                                                                                       3-7-'17

Een paar weken geleden was Miriam jarig, en dat hebben we uitgebreid gevierd! Haar verjaardag viel op zondag wat mij goed uitkwam. Bij het ontbijt mocht Miriam op een stoel staan en werd er voor haar gezongen. Dat ze op een stoel mocht staan vond ze maar vreemd. ;)

's Middags in de kerk werd Miriam naar voren geroepen en ook daar werd er weer voor haar gezongen. Die stralende lach, fantastisch om te zien!!
Na de dienst vierden we haar feestje verder bij mij thuis, samen met een aantal kids heeft Miriam genoten van het zingen (alweer), cake, cadeautjes en..ballonnen! Het was heerlijk om Miriam zo te zien genieten. Na de zondagse patat ging het feest nog even verder, ook daar werd er weer voor Miriam gezongen, mocht ze de cake aansnijden en mocht ze nog een aantal cadeautjes uitpakken. Een prachtige dag waar Miriam, maar ik ook volop van genoten heb!

Dit is voorlopig mijn laatste blog. Helaas heb ik moeten besluiten om tijdelijk terug te keren naar Nederland, om daar volledig te herstellen van de ontsteking van het hartzakje, die ik afgelopen februari kreeg. Gebleken is dat mijn lichaam het Ugandese leven met zoveel kids om mij heen nog niet aan kan, daarom ga ik naar Nederland om helemaal tot rust te komen en weer conditie op te bouwen. Een nieuwe blog komt later weer, als ik weer begin op te knappen.

                                                                                                      Back to Uganda!                                                                                                                                   22-06-2017

Ik ben alweer een paar weken terug in Uganda, daarom de hoogste tijd om jullie weer bij te praten!

Uiteindelijk ging mijn herstel zo snel (mede dankzij het hartrevalidatie traject bij de fysio!)  dat ik besloten heb om 8 mei samen met mijn vriendin terug te gaan. Zij zou mij  in maart bezoeken in Uganda, maar dat heeft ze moeten omboeken naar 8 mei. Wat was het ontzettend fijn om samen te gaan!!  Want, hoe fijn het ook was om bij mijn ouders te kunnen herstellen, vrienden en familie te zien en leuke dingen te doen, mijn thuis is Uganda.

Mijn vriendin Sheila zal meer schrijven over onze tijd samen. Inmiddels ben ik langzaam de draad weer aan het oppakken. Helaas werd ik na 1,5 week getroffen door een vervelende infectie. Daar was ik net van hersteld, toen ik een beginnende nierbekken ontsteking kreeg. Daardoor daalde mijn energiepeil een heel eind naar beneden. Of ik nu wilde of niet, ik kon niet anders dan rustig aan doen. 

Maar inmiddels ben ik weer zover dat ik langzaam weer wat mijn werkzaamheden aan het oppakken  ben. Fijn om mij weer nuttig te maken hier!

Veel leesplezier, het is een erg lange blog geworden. Ik beloof u dat de volgende blog korter zal zijn!

Deze keer wil ik jullie meenemen naar de plek waar Miranda actief is. Mijn naam is Sheila en ik had mijn reis al geboekt naar Uganda voor Miranda ziek werd, om haar op te zoeken en te zien wat haar hart raakt. Gelukkig konden we nu samen op 8 mei richting Uganda gaan. Ik weet zelf nog niet zo goed wat ik moet verwachten als ik aan ‘kinderhuis Noah’s Ark’ denk. Hoe zal het zijn om daar nu zelf te zijn? Nou, dat antwoord komt snel. Het duurt niet lang of bijna iedereen weet dat Miranda terug is. Je hoort de hele tijd ‘auntie Miranda, you’re back!’, wat wel aangeeft hoe ze haar hier hebben gemist. De volgende vraag is dan wie die andere auntie is en voor je het weet, wordt je omringd en omhelsd door verschillende kinderen. De eerste paar dagen komen heel veel kinderen in groepjes even kijken of het echt zo is en of ze nu blijft. Leuk zo’n hartverwarmend welkom! Ook in de kerk wordt Miranda naar voren geroepen. Al die weken dat ze in Nederland was, is er voor haar gebeden. Bijzonder! Vanaf nu zal Miranda in een wat groter huisje komen te wonen, waar ze een plekje voor haarzelf kan creëren. Er staan al wat spulletjes, maar er valt nog heel wat uit te pakken, wat medewerkers in koffers en tassen hebben gestopt. Miranda was namelijk in Nederland toen haar andere huisje werd leeggehaald. Bovendien hebben we nu 4 koffers mee die ook nog eens gevuld zijn met spulletjes voor Miranda of voor Noah’s Ark. Zo hebben we de afgelopen tijd van verschillende kanten de restanten van kraampakketten gekregen. Dat kunnen ze hier in de kliniek goed gebruiken. Hartelijk dank vanaf deze kant! Blijf geven.

Miranda’s huisje wordt steeds meer een thuis. We zijn ook bij de timmerman geweest om een tafel en stoelen te laten maken: een schamel gebouwtje met planken erin, maar het resultaat mag er zijn. Er is vaak aanloop van kinderen, wat heel gezellig is (hoewel je ze ook wel eens moet wegsturen, als het je niet uitkomt). Veel spelletjes gedaan, getekend of koekjes gebakken. Ik merk hoe makkelijk het is om hier je hart te verliezen. Voor je het weet, kijk je in een paar schattige, allerliefste kinderogen. Je ziet de aandacht en liefde die ze nodig hebben en met bijna 200 kinderen is het haast onmogelijk om ze niet lief te hebben. Als je in het kinderhuis op de baby-afdeling bent en het is tijd om te voeden, krijg je zo een kind in je armen gelegd om zelf te voeden en als je de deur al opendoet, komen ze vanzelf al naar je toe kruipen. Laat staan bij de peuters en kleuters; daar komen ze op je afrennen, haha! En dan natuurlijk Rose: het meisje waar Miranda vanaf de geboorte mede voor heeft gezorgd. Eindelijk kan ik haar nu zelf zien. Ze is goed gegroeid, maar naar Nederlandse maatstaven is ze nog wel klein, ze kan nu maatje 68 aan en is 9 maanden oud. En dan Miriam: een meisje met een verstandelijke beperking waar Miranda veel mee werkt. Op de eerste dag als we haar opzoeken en ze Miranda ontdekt, komt er een big smile van oor tot oor op haar gezicht. Wat lief! Ze komt ook bij Miranda om te spelen en geniet van het waterspektakel, het meisje tegenover haar moet het ontgelden met een kliedernat rokje (zie foto).

In Nederland was Miranda bezig met herstellen, afspraken in het ziekenhuis, fysiotherapie en natuurlijk de mensen die op bezoek kwamen. Maar deze eerste paar weken die we hier samen zijn, genieten we ook van dagjes weg: naar de hoofdstad Kampala, waar we ook nog een bijbelschool bezoeken (om iets op te halen, maar met een warme begroeting van de mensen weer). Kampala is druk en chaotisch, maar we bezoeken hier ook de craftmarket. Een soort markt, maar dan in winkelvorm met vele souvenirs. Het is een kwestie van de goedkoopste zoeken, dus prijzen vragen, evt. later terugkomen en dan niet vergeten af te dingen. Ook Jinja, waar de oorsprong van de Nijl is, wordt niet overgeslagen. Prachtige kleurrijke vogels en een joekel van een hagedis komen voorbij.

De regen komt meestal ’s nachts met bakken uit de hemel, maar overdag is het vaak heerlijk weer en dus gaan we ook een dagje zwemmen. Het handigst is om met de boda boda (brommertaxi) te gaan. Wat ik me steeds meer begin te realiseren, is dat de chauffeurs vaak de weg niet weten, ook al zeggen ze van wel. Maar naar het zwembad is echt om te lachen, want hoewel ik op het bord wijs met de naam erop, rijden we gewoon door. Misschien heeft hij niet de kans gehad om te leren lezen. We vragen de weg aan andere boda chauffeurs. Zij gaan ons voor en kijken Miranda en mij aan i.p.v. onze chauffeur, zo van: hoe kunnen jullie dit nou missen!

In de rode zandwegen zitten soms grote geulen, het zand is weggeslagen door de harde regen. Een kunst voor de boda’s en auto’s om hier fatsoenlijk langs te komen, de weg naar Noah’s Ark. Knap hoe ze hier langskomen op de boda met 2 meiden achterop!

Later deze week maken we een homevisit met auntie Rebecca (zij is maatschappelijk werker hier). We gaan op bezoek bij een schoolmeisje, Jessica, die in een dorpje vlakbij woont (op loopafstand, hoewel kinderen hier soms een uur moeten lopen om op school te kunnen komen). Ze hebben hier niet veel en we nemen een pakketje etenswaren en zeep voor het gezin mee. Ik neem wat kleurpotloden en stickers mee voor haar. Bij de Hema heb ik van die grote felgekleurde ringetjes gekocht en die zijn hier zo weg. Eerst aan Jessica en haar zussen, maar ook aan haar moeder en zelfs haar broer van dertien. Ook buurkinderen krijgen hier lucht van en dan zijn ze zo op. Je ziet de dankbaarheid op de gezichten voor wat ze krijgen. Jessica zal waarschijnlijk haar kadootjes ook nog eens moeten delen met haar broer en zussen. Dat gaat bij ons heel anders. Ze hebben niet veel, maar evengoed ben je van harte welkom, hoewel ik me wel wat bezwaard voel op dat moment.

De tijd vliegt voorbij en de meesten weten heel goed dat en wanneer ik weer wegga. Vaak kijken ze dan beteuterd en ik besef me dat het niet makkelijk voor de kinderen is om telkens weer mensen te moeten zien vertrekken. Ikzelf zie steeds meer hoe belangrijk het is om een groep mensen te hebben die hier voor langere tijd kunnen zijn. Dan kun je echt een band opbouwen, kunnen ze je echt leren vertrouwen en kun je ze de liefde geven die ze nodig hebben. Ik zie na 2 weken al de teleurstelling op de gezichten als ik zeg dat ik snel weer naar Nederland ga. Tegen iedereen zou ik willen zeggen om na te denken hoe jij je zou kunnen inzetten (ook al is het maar voor een paar weken). Het zullen juist deze dingen zijn die je bijblijven voor de rest van je leven.

Of ik weer terugkom? Ik heb gezegd zolang Miranda hier, in Uganda, zich blijft inzetten, is er een kans. Ik hoop het wel. Dus ook namens mij een oproep om haar te ondersteunen. Op deze manier kunt u of jij ook betrokkenheid tonen. We hebben tenslotte niet allemaal de mogelijkheid om naar Afrika te gaan. Met 5 of 10 euro per maand is zij al een heel eind op de goede weg. Maar ze kan nog sponsors gebruiken om hier haar goede werk te kunnen blijven doen. Miranda ontvangt geen salaris en is dus helemaal afhankelijk van financiële ondersteuning. Dat is best spannend, daarom vragen we u en jij erover na te denken of het mogelijk is haar maandelijks te steunen. U bent ook vrij om een eenmalige gift te doen. Voor maandelijkse en eenmalige ondersteuning kunt u met mij contact opnemen:

Sheila Ruijs

sheilaruijs@yahoo.com

06-25156636

                                                                                                      Op reis naar Kenia                                                                                            17-04-'17

Ja mensen, voor degenen die het nog niet wisten: ik ben in Kenia geweest! Wie had dat gedacht? Helaas was de reden wat minder leuk, ik ben daar opgenomen in het ziekenhuis. Op een maandagmorgen kreeg ik hartklachten, waarvoor ik in het ziekenhuis in hoofdstad Kampala onderzoeken kreeg. Ik wilde voor verder onderzoek door naar Nederland, maar daar was de verzekering het niet mee eens. Zij zagen de vlucht naar NL niet zitten, omdat er toen een reële kans op een hartinfarct aanwezig was. Daarom ben ik met een vliegtuigje van Amref Flying Docters van Uganda naar Kenia vervoerd. Tamar, een Nederlandse die ook bij Noah’s Ark woont en werkt mocht met mij mee. Een hele geruststelling, want om alles in Kenia zelf te moeten regelen, daar was ik te moe en zwak voor.

Het was ook een bijzondere gewaarwording om met de ambulance van Noah’s Ark naar het vliegveld vervoerd te worden. Vanaf het moment dat ik de ambulance instapte, was ik patiënt. Degenen die mij een beetje kennen weten wel dat dit een hele opgave voor mij was. Ik mocht niet meer lopen, werd in een rolstoel gezet en moest me echt als patiënt gedragen. In het vliegtuig werd ik liggend vervoerd, kreeg gelijk een infuus in en werd aangesloten op allerlei apparatuur om mijn hartslag en bloeddruk in de gaten te houden. Ik werd bijgestaan door 2 Keniaanse, lieve artsen en wij werden geregeld voorzien van iets lekkers: een sapje en nootjes. Nootjes!! Dat was genieten zeg!

Eenmaal geland in Kenia ging de reis algauw verder per ambulance die ons bij het ziekenhuis afleverde. Daar kwam ik via de Eerste hulp op de IC terecht. En voor het geval ik me nog geen patiënt voelde, dat veranderde op de IC al gauw. Ik mocht voor mijn gevoel helemaal niets meer, niet lopen, naar de wc enz. Een bijzondere gewaarwording om zo afhankelijk te zijn en aan de andere kant te staan. In plaats van mensen verzorgen, moest ik mij overgeven en verzorgd worden.

Na veel onderzoeken mocht ik 1,5 dag later verhuizen naar de gewone afdeling. Wat een verademing! Hoe heerlijk is het om weer goed te kunnen slapen, niet elk uur een bloeddrukmeting te krijgen, weer zelf naar de wc te kunnen enz. De verzorging was fantastisch op de IC, maar dit is gewoon niet een plek waar je wil wezen. Op de gewone afdeling had ik veel meer vrijheid, kon ik af en toe even naar buiten (er zat een balkon bij de afdeling), heb ik gezellige praatjes met mijn buurvrouw gehad en heel wat potjes Uno gespeeld met Tamar (die ik natuurlijk altijd won ;)  ) Zie de foto, waar ik een prachtig ziekenhuis jurkje draag. Meer jurk zal ik u besparen..

Na nog meer onderzoeken kwam op dinsdag de uitslag: een ontsteking van het hartzakje. Heel vervelend, maar goed te genezen. Op woensdag werd ik ontslagen en zijn we naar Uganda gevlogen. Vervolgens liet ik Tamar daar achter en vloog ik door naar Nede0rland. Na veel gestress op het vliegveld of ik nu wel of niet mee mocht in het vliegtuig, was het voor elkaar en ben ik overal per rolstoel naar toe gereden.  Nu ben ik alweer 1,5 maand  in Nederland om te herstellen. En dat is nodig! Ik ben volgens mij nog nooit zo moe geweest. Een vriendin vergeleek mij al met een kraamvrouw. Ik geloof dat die vergelijking aardig klopt, werkelijk alles was vermoeiend. De bank was en is mijn beste vriend.  Daar heb ik heel wat uren gelegen, boeken gelezen en geslapen. Ik heb heel veel bezoek, telefoontjes, kaartjes, cadeautjes, appjes en berichtjes gehad. Heel bijzonder om te merken dat er zo meegeleefd wordt! Boven verwachting veel en het gaf echt moed op de momenten dat ik er even helemaal klaar mee was. Daarvoor dank!!

Ik ben dankbaar voor de goede zorg die ik in Kenia gekregen heb, die was boven verwachting goed. En nog dankbaarder ben ik voor het feit dat ik geen blijvend hartprobleem heb. Mijn aderen zien er prima uit, dat werd hier in Nederland nog eens bevestigd. Het had ook heel anders kunnen aflopen..

Inmiddels heb ik hier al heel wat van mijn bucketlist kunnen strepen. Kleine greep: uit eten met mijn moeder, kringloop winkelen, voor het eerst in mijn leven alle afleveringen van een nieuw seizoen Boer Zoekt Vrouw kijken, veel boeken lezen, bijpraten met familie en vrienden enz. Ik kijk er erg naar uit om weer naar Uganda te vertrekken, maar dat gaat helaas nog niet. Hoewel mijn energiepeil eindelijk weer wat omhoog gaat, is het nog niet genoeg om alweer in Uganda aan de slag te gaan. Dus voorlopig ben ik nog even hier, ben ik druk bezig met een hartrevalidatietraject bij de fysio om meer conditie en daardoor energie op te bouwen. Tot die tijd geniet ik volop van de leuke dingen hier, van  en de tijd met familie en vrienden.

                                                                                         Fotoblog

Veel te lang heb ik niets van mij laten horen, daarom eindelijk weer een blog van eigen hand. Dit keer met vooral veel foto's en weinig tekst. De maanden vliegen voorbij. Aan de hand van de foto's zal ik terugblikken op de afgelopen tijd. Allereerst was er de Cantata: een kerstvoorstelling met toneel, dans en zang voor de mensen uit de dorpen. Er werden 9 Cantata's georganiseerd, de meeste keren zat de kerk tot de nok toe vol. Door deze Cantata mochten zo'n 7000-8000 mensen van Gods woord horen. Ik zong mee in het koor (zelfs een gedeelte in Luganda en nee, de filmpjes zal ik u besparen) en hielp daarnaast mee met kleden. Het waren drukke dagen, maar ook mooi om zo met ons allen samen te werken!

De dag na de Cantata mochten wij de kerstpakketten uitreiken aan de ouderen in de omliggende dorpen en aan de kinderen die hier naar school gaan. Dit pakket bestond uit een teil en veel basisproducten zoals suiker, thee, olie, bonen, zout en zeep. Ik ben meegeweest om foto's te maken. Het was heel bijzonder om de dankbaarheid van de mensen te zien die een pakket ontvingen. Voor ons zo gewoon maar voor hen zo bijzonder!

Kerst hebben we hier rustig gevierd. Velen, waaronder ikzelf, waren moe van de drukke Cantata week. Dus heb ik eerste Kerstdag besteed om eens lekker bij te slapen.

Aan het eind van het jaar was ik in de kliniek. Daar zag ik een pasgeboren jongetje zonder naam. Aan mij de eer om hem van een naam te voorzien. Na even denken was ik eruit: Berend, vernoemd naar mijn opa! Maar omdat Berend hier haast onmogelijk uit te spreken is, stelde ik voor om er Bernard van te maken. Daar was de moeder het niet mee eens, het kindje moest en zou Berend heten. Een aantal dagen later kwamen meoder en zoon terug voor vaccinaties en was de naam inmiddels toch veranderd in Bernard ;)

Oud en Nieuw hebben wij gevierd met heerlijke oliebollen, ananas- en appelflappen met vooral veeel poedersuiker. Jong tot oud heeft genoten van dit feestje! 's Avonds was er voor de kleintjes een lampjestocht op de playground en de oudere kids konden een film kijken.

In december en januari hebben de kids hier vakantie, daarom was er een vakantieprogramma voor hen opgesteld. Ik hielp Miriam om met deze acitiviteiten mee te doen, wat vaak bestond uit knutselen, spelletjes of een andere activiteit. Hoogtepunt blijft toch wel het zwemmen. Voor de kleintjes betekent dat: een zeil waar je zeep en water op doet, en daarna: glijden maar!! Voor de oudere betekent dit een dagje zwembad. Ik had de eer om maar liefst twee keer mee te gaan. Dagen waar ik van genoten heb! Een andere activiteit was de camp night. Zo'n 25 tieners hadden de avond van hun leven. Er werd een kampvuur gestookt, de kids konden hun eigen stukje kip of varken roosteren, er werden grappen verteld, er werd gedanst en gezongen. Om 1 uur 's nachts was het hoog tijd om in de jongens-of meiden tent te slapen.

Een poos geleden kreeg ik een pakketje opgestuurd met heel veel leuke verrassingen. Dvd's, kleurpotloden, gezichtsmaskertjes, kleine cadeautjes en..sterretjes!! Voor de kinderen een groot feest.

Ik werk nog steeds met Patrick, Miriam en Lily. Over Miriam heb ik al eens een uitgebreide blog geschreven.Miriam is momenteel heerlijk eigenwijs en geniet ervan om haar grenzen op te zoeken. Tegenwoordig gaat ze mee naar de kerkdienst, dat is een groot feest voor haar! Elke twee weken gaan we naar Afaayo voor fysiotherapie. Vicky gaat nu ook tijdelijk mee. Een paar weken geleden zag ze een baby, zo snel ze kon ging ze er opaf en wilde de baby vasthouden en knuffelen. Heel schattig om te zien.

Als laatste nog twee foto's van Rose. Voor heb ik veel gezorgd in haar eerste weken hier. Ik heb haar veel nachten in huis gehad en al heel wat flesjes mogen geven. Inmiddels is ze bijna 6 maanden en heeft ze nog steeds een speciaal plekje in mijn hart.

Veel kijkplezier!

Op bezoek in Oeganda…. Wat een ervaring!

Zoals door Miranda belooft schrijft niet zij deze nieuwe blog maar ik, Jeanette Kamphorst. Ruim een jaar geleden begon bij Miranda het idee te ontstaan om voor een jaar naar Oeganda te vertrekken en toen zei ik: “als jij voor een jaar naar Oeganda gaat kom ik jou opzoeken”. Dus zo gezegd zo gedaan, toen Miranda de datum van vertrek wist en haar ticket geboekt was heb ik ook gelijk mijn ticket geboekt. 8 November was het zover, ook ik vertrok naar Oeganda. Aangekomen op het vliegveld van Entebbe stond Miranda al op me te wachten. Wat heerlijk om haar na zo’n tijd weer te zien!! De hele reis naar Noah’s Ark gekletst. De volgende dag gelijk de “Grand tour” over het terrein van NA gekregen. Wat groot zeg en vooral….wat mooi!! Je kijkt je ogen uit. Al die kinderen, allemaal vrolijk, medewerkers aardig, mooie natuur. Het weer heerlijk, zon en aangenaam temperatuurtje. Na de rondleiding op naar Mukono om te lunchen (bij jawel….Jesus is Lord, zo heet het restaurant) en boodschappen te doen. En op de heenweg mijn eerste kennismaking met de Boda boda. “Het” vervoersmiddel in Oeganda. Een soort kruising tussen brommer en motor waar je met z’n tweeën op kunt zitten. Zonder helm en rijden maar. Aan de linkerkant van de weg en soms steile wegen met diepe kuilen….ik heb in het begin doodsangsten uitgestaan, maar het went, aan het eind van m'n reis  werd het zelfs leuk. De eerste twee weken van mijn verblijf moest Miranda gewoon werken dus ik had mijn eigen bezigheden. Ik ging vaak naar de baby’s, spelen met hen, helpen voeden als er gegeten moest worden. De peuters vinden wat extra aandacht ook niet verkeerd. Als je het speelterrein opkomt heb je zo een stuk of 5 peuters om je heen die allemaal aandacht willen. Ik heb daar zelf ook een sponsorkindje, kleine Ethan van 2 ½ jaar. Die heb ik natuurlijk ook veel opgezocht, wat een schatje. Verder liep ik af en toe naar de hoofdweg naar het fruitstalletje om groente of fruit te halen.

Met twee Nederlandse meiden zijn we een dag naar de hoofdstad Kampala geweest. We hadden, heel erg luxe, onze eigen privé-chauffeur.  Openbaar vervoer is natuurlijk ook leuk om mee te maken maar dit was wel erg handig als je meerdere dingen op de planning hebt om te zien. Op de Craft market eerst onze slag geslagen. Een souvenirmarktje. Eerst maar eens rondkijken wat er allemaal te krijgen is en hoeveel het kost. En toen we wisten wat we wilden hebben begon het spel van afdingen. Miranda was er al heel handig in en na een tijdje liepen we met zakken vol leuke spulletjes rond. Daarna ging de reis verder naar….jaja…Brood…een Nederlandse bakker. Daar moest natuurlijk geluncht worden. Mijn medereisgenootjes snakten naar weer eens een echt heerlijk Hollands broodje. Het diner was dan wel weer echt Oegandees. Langs de kant van de weg hebben we rolex gekocht, een omelet die wordt opgerold in een soort wrap. Erg lekker. De tweede zaterdag gingen we Daniel, Miranda's sponsorkindje,  opzoeken. Ook heel bijzonder om mee te maken. Op het project ontmoetten we Daniel en bezochten met hem zijn klas. Alle kindjes moesten ons even aanraken…even weten hoe zo’n blanke huid nou aanvoelt. Na het project bezocht te hebben zijn we met Daniel naar zijn huis gegaan. Moeder en broertjes en zusjes stonden al te wachten. Dit was de tweede keer dat Miranda Daniel bezocht, alle brieven en foto’s van Miranda heeft hij nog. Heel mooi om te zien hoe dankbaar die mensen zijn voor de steun en aandacht die je ze geeft. Ze leven in armoede maar er was veel fruit voor ons en voor beiden een mooie tas.

De laatste dagen had Miranda een paar dagen vrij en hebben we gereisd. De hotels van  te voren al geboekt en we wisten welke bus we moesten hebben voor het eerste stuk. Eerst 4 uur in een bus naar Mbale, een grote stad noordoostelijk gelegen van Mukono. Daar uit de bus gestapt wordt je gelijke aangeklampt door tientallen boda bestuurders die wel een paar blanken ergens heen willen brengen en door mensen die van alles en nog wat verkochten. Hier geld gepind en geluncht en door naar Sipi in een overvolle taxi over wegen vol hobbels, kuilen en drempels. Na 10 uur reizen kwamen we eindelijk in Sipi aan bij onze super mooie cottage met een geweldig uitzicht! Sipi ligt namelijk op een berg en we keken uit over een eindeloze vlakte. Zonsondergang gezien vanaf een mooie vlakte en de volgende dag een wandeling gemaakt naar 3 watervallen. Erg mooi en de uitzichten onderweg… geweldig. Was af en toe wel een heel geklauter over steile paadjes, dit vond Miranda iets minder maar met steun van onze gids heeft ook zij de top bereikt en het was de moeite waard! Gelijk erachteraan nog een koffie tour gedaan waarbij we zelf koffie hebben gebrand en deze koffie ook hebben gedronken, heerlijk! Alleen onze theeleut Miranda dacht daar iets anders over :)

Na de koffietour zijn we naar Jinja gegaan. Met openbaar vervoer, opgepropt in een busje waar officieel 12 mensen in kunnen, maar waar wij met meer dan 20 personen inzaten. In Jinja een mooi privé boottochtje gemaakt naar de oorsprong van de Nijl. Mooi daar op het water!!  Daarna nog weer wat laatste souvenirs aangeschaft en toen heerlijk genoten van het zwembad bij het hotel! Een zwembad was een eerste vereiste van onze zwemfanaat Miranda…dat moest het hotel hebben :). En de volgende dag weer naar huis. Wat was het heerlijk om samen even helemaal weg te zijn. Echt tijd voor ons samen. Helemaal bijgekletst en veel gezien en gedaan. En toen we terug waren had ik nog maar 2 dagen op NA voor ik weer terug naar Nederland zou gaan. Helaas heb ik deze 2 laatste dagen iets anders doorgebracht als ik van te voren had bedacht. Was al dagen niet fit maar bij terugkomst op NA werd ik echt ziek…malaria…helaas…. Dus de laatste dagen veel op bed gelegen. Maar ondanks dat…. Wat heb ik een geweldige reis gemaakt!! Zoveel nieuwe indrukken en ervaringen opgedaan!! Wat een mooi land en wat een aardige mensen allemaal. 29 november kwam ik weer terug in het koude Nederland. En nu ik weet dat Miranda langer blijft…ik kom je weer opzoeken Miran!!! Heb ook een beetje heimwee naar het land en de kinderen gekregen!

Ik snap het besluit van Miranda wel om van 1 jaar onbepaalde tijd te maken! Goed om te zien hoe ze daar helemaal op haar plek zit en wat ze allemaal doet.  Werken  met de kinderen met een verstandelijke beperking, wat een groot gedeelte van haar week in beslag neemt.Zo is er Miriam die helemaal opbloeit sinds Miranda er is. Miranda doet veel oefeningen met haar en geeft haar extra aandacht. Stukjes schrijven voor de krant van NA, nieuwsbrieven schrijven, voor Facebook, foto’s maken, helpen met het maken van een flyer om sponsors te werven voor de Giftbaskets. Dat is een kerstpakket voor de mensen uit de omgeving. Ook komen er (vooral) in het weekend veel kinderen bij Miranda thuis om te knutselen, te bakken, gezellig te kletsen of om te eten. Kortom…Miranda heeft daar voorlopig nog wel  werk en hopelijk kan ze daar zo lang blijven als ze wil.

Miranda…heeeeel erg bedankt voor je gezelligheid en je gastvrijheid! Ik heb enorm genoten!!

                                                                                            Miriam

Tot mijn grote schrik zag ik dat het al meer dan 2 maanden geleden was dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Wees gerust, ik heb geen enge ziekte opgelopen of iets anders tropisch, maar ik ben gewoon lekker aan het werk.

Lang heb ik lopen denken waar ik over zal schrijven, want ik leef mijn leven hier en ik vind dat ik hier een heel gewoon leven heb. Ik doe gewoon mijn boodschappen, kook een (Nederlandse) maaltijd, en ik ben tegenwoordig bijna elke avond vrij, heel anders dan de vele late diensten die ik in Nederland had. Ik ging eens denken waar ik veel mee bezig ben, en dat is denk ik wel: Miriam. Miriam is 9 jaar oud en heeft een verstandelijke beperking. Ze functioneert vermoedelijk op het niveau van een 1,5- 2-jarige en kon wel wat extra aandacht en stimulans gebruiken. Met de maatschappelijk werkers, teamleiders van school en het kinderhuis ben ik om tafel gegaan en samen hebben we een plan van aanpak opgesteld. Na een lange tijd van investeren, zie ik nu dat Miriam vooruit gaat. Ze wordt wat socialer, praat meer, is veel aan het zingen en wordt ook steeds eigenwijzer ;) Miriam is een meisje wat mijn hart gestolen heeft, ik geniet er van als zij lekker ondeugend is of met haar brede glimlach naar je kijkt.

Pasgeleden ben ik met Miriam naar het ziekenhuis geweest. Een lange dag van 5.30 tot 19.30, maar wat was het gezellig! Miriam trok alle aandacht door alles wat ze in haar handen had steeds zo ver mogelijk weg te gooien en daar dan heel hard om te lachen. Ook zat ze veel te zingen en daar genoot ze zelf nog het meest van. Er waren mensen die haar wat vreemd aankeken, maar als Miriam dan haar meest ontwapenende glimlach toonde, kon zelfs de meest koele kikker niets anders doen dan om haar lachen. De terugweg was het helemaal feest. Hoe groter de kuilen in de weg, hoe mooier Miriam het vond. Ze schaterde dan van het lachen. Puur genieten deze momenten.

Ik probeer om Miriam elke week bij mij te laten eten. De eerste keren was dat moeilijk voor Miriam, ze moest wennen aan een nieuwe omgeving. Inmiddels is ze gewend en geniet ze erg van de aandacht die ik haar tijdens deze etentjes kan geven.

Ik vind het mooi dat ik mijn werkervaring vanuit Nederland kan inzetten om het leven van een kind als Miriam wat mooier te maken.

Dit was het weer voor deze keer. De volgende blog wordt geschreven door Jeanette, een vriendin die hier drie weken op bezoek is geweest. Een onvergetelijk mooie tijd!

Ik weet niet of ik het ooit al wel gemeld heb, bedankt voor alle reacties op mijn blogs! Heel erg leuk om te lezen en te weten dat er meegeleefd wordt.

                                                                                      Nieuws

Even een kort berichtje. Mijn eerste nieuwsbrief vanuit Uganda is uit. Krijg je hem niet, maar wil je wel graag op de hoogte blijven? Stuur dan een mailtje naar mirandainuganda@gmail.com.

De Hervormde Gemeente in Oldebroek spaart dit jaar (september-maart) voor oa. Noah;s Ark. Ik heb een kort filmpje gemaakt over Noah's Ark. Als je het wil kijken, kan dat via de volgende link: www.hervormdoldebroek.nl/renovatie-openhuis

Tot zover het nieuws van vandaag ;)

                                                                                                        Een avontuurlijke reis                                                                                 14-09-2016

Allereerst: excuses voor de mensen in Oldebroek en omgeving die ik heb laten schrikken door onverwachts weer even in Nederland te zijn. Ja mensen, u leest het goed: ik ben in Holland geweest! Als verrassing ben ik teruggevlogen om bij de bruiloft van mijn vriendin Thera te kunnen zijn. Ik heb lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch besloten om te gaan en ik heb er geen moment spijt van gehad! De reis was best duur (van mijn spaargeld betaald), maar ik heb wel alles eruit gehaald wat erin zat. Ik had nl. vertraging, waardoor ik een nacht in Tanzania heb gelogeerd. Door de vele vertraging zag ik, terwijl ik op Tanzania landde, mijn vliegtuig naar Nederland zo de lucht ingaan..zonder mij! Gelukkig werd alles voor mij geregeld, en zo gebeurde het dat ik om 2.00 mijn bed in een superluxe hotel indook. Na een overheerlijk ontbijt vloog ik de volgende dag naar Johannesburg (Zuid-Afrika) en daarna eindelijk naar Nederland! Wat was ik blij en opgelucht toen het vliegtuig vanuit Johannesburg opsteeg. In 2 dagen tijd heb ik 4 vluchten van 3 verschillende maatschappijen gehad en kan ik 4 verschillende vliegvelden afstrepen.

Ik heb fijne dagen gehad in Nederland, met het hoogtepunt natuurlijk de bruiloft van Thera. Zij wist niet dat ik erbij zou zijn dus dat was een erg leuke verrassing voor haar.

Er bleef weinig tijd meer over omdat ik maar zo kort in Nederland was. Ik heb een dagje met mijn moeder gewinkeld, vooral de Hema, Action en Kruidvat waren favoriet ;) Toen ik weer in Uganda was zeiden de mensen hier dat ik gegroeid ben (dat is hier een compliment!).  Dat zou best eens kunnen kloppen want ik heb volop genoten van typisch Nederlandse dingen: broodje kroket, tompouce, appeltaart enz.; het ging er met smaak in!

Sorry voor alle mensen die ik niet heb gezien, maar helaas was de tijd gewoon te kort.

Met twee goedgevulde koffers (oa. kaas, hagelslag, veel nasikruiden, stroopwafels) keerde ik vrijdag weer terug naar Uganda. En u gelooft het of niet..weer met vertraging! Dit keer heb ik mijn vlucht gemist toen ik op Kenya Airport landde. Dus een nachtje op het vliegveld daar gelogeerd en de volgende ochtend vloog ik dan eindelijk naar Uganda. En hoewel het fijn was om vrienden en familie weer even te zien, vond ik het ook weer heerlijk om thuis te komen! Want hoe gek ook, inmiddels voelt Uganda echt als thuis.

Het welkom van de kids was erg leuk. Ik heb veel knuffels gehad, en de ‘welcome back’s ‘ waren ontelbaar. Ik vind het heerlijk om weer lekker aan het werk te zijn. De scholen zijn 3 weken gesloten, dus de komende weken zijn alle kids bij huis. Er is een holiday program opgesteld, wat inhoudt dat elke groep iedere week verschillende activiteiten heeft. Af en toe zal ik, samen met andere medewerkers, hierin meedraaien. 

Als hoogtepunt mocht ik afgelopen donderdag mee naar het zwembad. Dat was feest voor de kids! Er waren kids bij die nog nooit hadden gezwommen, heel leuk om hun reactie te zien. Sommigen genoten van het water, anderen vermaakten zich liever in de speeltuin.

De kids hebben dan wel vakantie, maar mijn werk met Patrick, Mirjam en Lilly gaat gewoon door. Samen met 2 andere aunties gaan we elke 2 weken naar de Afyoo kliniek, een kliniek waar oa. een revalidatie afdeling is. Met de arts daar word besproken welke oefeningen wij de komende tijd moeten doen. Ik geniet erg van dit werk en deze kids. Ze zijn, elk op hun eigen manier, zo anders maar minstens zo waardevol. Juist zij brengen vaak een glimlach op mijn gezicht.

Wat wel leuk om te vermelden is; afgelopen zondag had ik ivm mijn zondagavond etentjes Tim, Brian en Jared te gast. Het gesprek ging over slangen en andere beesten die hier rondlopen/kruipen. Ik vertelde dat ik die nacht echt niet thuis ga slapen, maar bij hen op de kamer omdat ik bang ben voor slangen. Tim antwoord heel wijs: auntie Miranda, je moet gewoon de Bijbel lezen, dan hoef je nooit meer bang te zijn. Als je zoiets hoort, kun je toch niets anders dan glimlachen?

                                                                         Het leven van een zendeling                                                                                                                    21-08-' 16

Bovenstaande klinkt als de titel van een boek. Ik kan u gerust stellen, ik ben niet van plan om een boek uit te geven. Toch wil ik graag wat delen over mijn ervaringen hier.

In Nederland vond ik het wel eens lastig als ik zendeling genoemd word, hier kom ik er niet meer onderuit. Tijdens een van de eerste zondagen dat ik hier was, werd ik tijdens de kerkdienst ingezegend. Ik moest op het podium komen, mijzelf voorstellen en daarna werd er voor mij gebeden. Hoewel ik op een podium staan verschrikkelijk vind vond ik het ook heel bijzonder. Verschillende zendelingen, medewerkers en de voorganger kwamen om mij heen staan. Een van hen kreeg speciaal voor mij Jesaja 6:8 in gedachten: ‘ Zend mij Heer’ . Nog geen minuut later begon de voorganger zijn gebed met dit vers. Dit lijkt me wel een bevestiging dat ik hier op mijn plek zit. En de titel zendeling neem ik dan maar voor lief ;)

Het leven hier is heel anders dan het leven in Nederland. Het krijgen van post is nog veel leuker dan voorheen, hoe ga je om met cultuurverschillen, Ugandezen denken bv. vaak dat ik rijk ben omdat ik uit het Westen kom,  en hen wel even een gift kan geven. Je geniet veel meer van lekkere Nederlandse producten, maar ook: het leven hier geeft je verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid om mijn werk goed te doen, er voor de mensen hier te zijn en mijn achterban in Nederland op de hoogte te houden van mijn wel en wee. Dat laatste vind ik best lastig. Want zoveel dingen die voor mij heel gewoon zijn, zijn voor jullie bijzonder. Als ik bv. in de supermarkt kom, is er een medewerker di e mijn boodschappen scant, en een medewerker die mijn boodschappen in een tasje stopt. Ik vind dit soort dingen heel gewoon, denk er niet eens over na dat dit vanuit de Westerse wereld best bijzonder is. En dan mijn werk, wat moet ik daar steeds over schrijven? Ik doe maar gewoon mijn werk, en als ik mijn complete dagindeling hier ga beschrijven, haken jullie vast af.

Om eerlijk te zijn, voelt mijn werk soms een beetje nutteloos. Nieuwsbrieven, gebedsbrieven enz. schrijven. Dat is leuk, maar voelt niet gelijk als heel waardevol. Tot ik dan Jeremiah, een jongen geboren na 7 maand zwangerschap en waar ik veel over geschreven heb in de wekelijkse gebedsbrief van Noah’s Ark, in de couveuse zie vechten voor zijn leven. Dan besef ik mij weer dat ook mijn werk van waarde is want gebed is zo nodig geweest voor hem!

Helaas hebben wij afscheid moeten nemen van Jeremiah, hij is 1,5 maand oud geworden. Als ik hem zag liggen in de couveuse, dacht ik elke keer weer: wat een wonder, een niet voldragen zwangerschap en toch al alles erop en eraan. Jeremiah is afgelopen woensdag overleden. Twee baby's in een paar weken tijd (Solomon van bijna 2 jaar overleed na een lange lijdensweg), dat is best moeilijk. Maar het troost dat ze nu bij God zijn, zonder lijden en pijn. 

Wat wel leuk om te melden is op werkgebied: naast het schrijfwerk houd ik mij nu ook bezig met de zorg voor Patrick, Lilly en Mirjam, zij hebben allemaal een verstandelijke en lichamelijke beperking. Ik doe oefeningen met hen om hun lichaam zo soepel mogelijk te houden en waar mogelijk verbeteringen in gang te zetten. In Nederland hebben wij daar de fysio voor, hier doen we het gewoon zelf. Heel ander werk, maar erg leuk om te doen!

De weekenden hier zijn een feestje. Ik begin de ochtenden met oefeningen met Patrick en Lilly,daarna kan ik mijn eigen gang gaan. Vaak komen er dan een hoop kids over de vloer, de een om te knutselen, de ander met de vraag om mijn vloer te vegen (daar zeg ik nooit nee op natuurlijk!) en weer een ander voor een gezellig kletspraatje. Op zaterdag geef ik Edwin Nederlandse les, daar genieten we allebei van. Elke zondag komen er een paar kids bij mij eten. We eten op zondag altijd patat met een worstje en salade uit de keuken. Die momenten zijn erg gezellig en het is fijn om de kids wat meer individuele aandacht te geven. Er zitten elke avond zo’n 100 kids in groepen van 10 aan tafel, dus met 3 anderen eten is toch heel wat anders. Inmiddels houd ik via een lijstje bij wie er bij mij gegeten hebben en wie er al gereserveerd hebben, anders raak ik de tel kwijt. Ik durf eigenlijk niet te zeggen wie er meer van deze etentjes geniet: de kids of ik ;)

Tot zover het nieuws uit vaak regenachtig Uganda! Voor meer nieuws; kijk eens op mijn Facebookpagina MirandainUganda. Daar probeer ik regelmatig wat nieuws te plaatsen.

Lieve groet,

Miranda

                                                                            Malaria, 30 worden, Noah’s Ark nieuws                                                                      25-07-'16        

Eindelijk..eindelijk doet mijn laptop het weer! Ik heb veel te schrijven, maar omdat jullie vast niet zitten te wachten op een verhaal van 3 A-4tjes zal ik proberen het kort te houden.

Allereerst: malaria. Nooit geweten dat je daar zo ziek van kunt zijn. Ik ben echt nog nooit zo ziek Ik kreeg medicatie en in eerste instantie leek het op te knappen, maar de volgende dag werd het heel anders. Ik voelde me steeds beroerder worden, dus ben ik weer naar de kliniek gegaan. Daar werd ik gelijk opgenomen. Via een infuus kreeg ik medicatie toegediend. Ik heb er 1,5 dag gelegen, met 2 Ugandezen. Een hele belevenis. Gelukkig heeft 1 van de aunties goed voor mij gezorgd, al vond ik een bord aardappelen om 7.30 uur niet zo nodig ;)

Ook kreeg ik veel bezoek, wat ik zeer op prijs heb gesteld. Echt een zegen dat de kliniek zo dichtbij is! Kinderen, medewerkers en Ugandezen konden zomaar even binnenlopen.

Thuis begon het herstel. Ik ben echt verschrikkelijk moe geweest, in het begin ging ik zelfs ’s ochtends en ’s middags naar bed. Toen ik wat begon op te knappen, liep ik steeds vaker en verder over het terrein. De 1e keer had ik na 50 meter het gevoel of ik de marathon gelopen had en moest ik eerst zitten om bij te komen. Drie weken na de 1e malaria lukt het eindelijk om weer een hele dag te werken. Hoewel er goed voor mij gezorgd werd (mensen die fruit of soms een hele waslijst aan boodschappen meenemen, mijn was deden en mensen die dagelijks hun huis openstelden voor een kopje thee en een praatje), is het ook heel fijn om niet meer afhankelijk te zijn van anderen en lekker mijn eigen gang te gaan. Inmiddels ben ik weer helemaal aan het werk en ik geniet er volop van!

Bij deze wil ik iedereen bedanken voor de vele gebeden en belangstelling in de vorm van mailtjes, facebookberichtjes en appjes. Dit stel ik heel erg op prijs en doet mij heel goed!

Dan mijn 30e verjaardag, die heb ik hier klein gevierd. Ik had niet de behoefte en de energie om het groots te vieren, maar na mijn malaria-avontuur ben ik extra dankbaar dat ik de 30 mocht halen. Ook al is 30 worden ook wel een dingetje ;) Ik ben verwend met een groot pakket uit Nederland, waar oa. thee, Fruittella, hagelslag en drop in zat. Nooit geweten dat je op je verjaardag zo blij kunt worden van thee en Fruitella ;) Verder nog allerlei leuke cadeautjes gehad en van de kinderen hier veel tekeningen. ’s Avonds hebben de kids in het huis voor mij gezongen, en samen met de vele kaarten, appjes, mailtjes en facebookberichtjes maakte dat het feest compleet.

Het leven hier op Noah’s Ark gaat hier z’n dagelijkse gangetje. Elke dag is hier anders, maar ik geniet volop. Ik ben veel bij de scholen geweest, om interviews te houden en foto’s te maken. Ik ben al een aardig eindje op weg met de nieuwsbrief voor de schoolsponsors, leuk werk!  Verder ga ik de gebedsbrieven voor Noah’s Ark schrijven, de facebookpagina van Noah's Ark bijhouden en ga ik Christian (werkt hier) helpen bij het maken van een nieuwe Noah’s Ark krant. Genoeg te doen dus!

Begin juli zijn hier op dezelfde dag 2 kinderen binnengebracht. Eva, ws. 1 jaar en ondervoed, en Jeremiah, een prematuur kindje. Zijn moeder is na 7 maand zwangerschap bevallen. Met Eva gaat het redelijk, vooral Jeremiah is een zorgenkindje. Hij heeft heel veel zorg en aandacht nodig. Elke keer als er een kind binnengebracht wordt, sta ik er weer even bij stil waarom Noah’s Ark bestaat: om van niemand iemand te maken.

Er is ook genoeg feestelijks nieuws te melden. Afgelopen donderdag hebben wij de verjaardag van Piet gevierd. Dat is zoals elk jaar een waar feest, met veel dansjes en zingen van de kids. En het belangrijkst: eten! Het broodje hamburger, worstje, chapati, salade en saus, en natuurlijk een soda (frisdrank) zijn een jaarlijks terugkerend recept waar vooral de kinderen heel erg naar uitkijken.

Afgelopen zaterdag is er in de Noah’s Ark kerk de eerste Youth Explosion gehouden, een evenement voor de tieners hier. De verschillende jeugdgroepen (zang, dans, drama, media) mochten hun kunsten laten zien. Wat hebben we veel gezongen! Een waar feestje om mee te maken!

 Voor nu is het wel weer genoeg, het kan wat lang zijn, dus zeg ik bij deze alvast: sorry!. Ik zal mijn best doen om het de volgende keer wat korter te houden.

Malaria                                                                                                                                                                                                                   08-07-'16

Het is nu ruim twee weken geleden dat Miranda vertrok naar Uganda. Helaas kunnen we nog niet echt zeggen dat haar verblijf aldaar voorspoedig verloopt. Naast dat het ontzettend vervelend is dat haar laptop niet meer goed werkt (en ik als tfc'er deze blog dus type door allerlei whatsapp berichten aan elkaar te plakken) heeft Miranda Malaria opgelopen. Deze infectieziekte zorgt ervoor dat je koorts(aanvallen) krijgt, last hebt van koude rillingen, hoofdpijn, overgeven, spierpijn en noem maar op. Voor meer informatie omtrent deze infectie, kijk even op: https://www.gezondheidsplein.nl/aandoeningen/malaria. In eerste instantie kreeg Miranda medicatie en moest ze veel rust houden, wat ook niet anders kan als je zo beroerd bent. Maar het mocht zo zijn dat de medicatie niet aansloeg, waardoor ze direct in de kliniek werd opgenomen. Daar hebben ze andere medicatie via het infuus toegediend die gelukkig wel aansloeg. Afgelopen woensdag 6 juli is Miranda voor het eerst de hele dag op geweest en heeft zelfs een stukje kunnen wandelen (200 meter). Daarna stond ze wel ontzettend te trillen op haar benen, maar ze had het gered. De ergste symptomen zijn voorbij. Zaak is dat ze voorlopig veel rust houdt en haar conditie rustig opbouwt. Dit zal, Miranda kennende, een uitdaging op zichzelf zijn =).

Wij bidden / hopen op een voorspoedig herstel zodat ze zich weer voor 100% kan focussen op haar werk bij Noah's Ark.

I’m back!!                                                                                                                                                                                                              25-06-‘16

 Voor degenen die het nog niet wisten: Ik ben terug op Noah’s Ark!! Na het afscheid op Schiphol, (mijn afscheidscomite bstond uit maar liefst 7 personen!) een goede vlucht, wel veel turbulentie, ben ik veilig geland. In het vliegtuig voelde ik mij wel een beetje weem

oedig, een jaar weg van mijn familie en vrienden is tenslotte heel anders dan 3 maanden. Maar dat was eenmaal geland in Uganda al gauw over. Heerlijk om weer in Uganda rond te lopen, en de echte Ugandese geur op te snuiven en het typische taaltje weer te horen. Tot het moment dat ik de poort binnen reed van Noah’s Ark, wist ik niet in welk huisje ik zou gaan wonen. Dat is het huisje geworden waar ik de allereerste keer bij NA ook terecht kwam. Toen ik mijn huisje binnen stapte, stonden er al 2 welkomstpakketjes van verschillende mensen op mij te wachten. Dat is echt heel leuk thuiskomen!

Het is inmiddels al helemaal mijn eigen plekje, met mijn eigen spulletjes en de vele kaarten die ik gekregen heb. Een koude douche, dat is weer even wennen voor iemand die graag lang onder een hete douche staat. Het voordeel is dat ik nu in ieder geval niet aan waterverspilling doe.

Het weerzien met de kids en medewerkers was heerlijk!! Heel veel geknuffeld. Het is heel leuk om te zien dat bijna iedereen je nog herkent, zelfs in de supermarkt in Mukono weten ze nog wie ik ben. Ik voel mij alweer helemaal thuis, heb mijn draai weer gevonden. De afgelopen dagen heb ik rustig aan gedaan: boodschappen gehaald, bijgekletst met iedereen, thee gedronken met fam. v/d Poll, ( 2  Elburgers die op bezoek zijn bij hun zoon en schoondochter), gewassen (met de hand), mijn huisje op orde gemaakt, met de kids geknuffeld en de baby’s flesjes gegeven, bij Piet en Pita op de kids gepast, en verder vooral heel veel genieten.

Ik heb ook alweer behoorlijk spierpijn in mijn benen, van het vele lopen en klimmen. Ik was even vergeten hoeveel hobbels en heuvels er hier op het terrein zijn. Na vier keer  op een dag de heuvel op en neer te hebben gelopen, weet ik weer hoe dat voelt.

As. maandag ga ik beginnen met mijn werk. Er moet een nieuwsbrief geschreven worden voor de schoolsponsors, daar ga ik met auntie Joanita mee aan de slag. Ik heb er zin in om mij nuttig te maken!

Ik voeg even wat foto’s toe,van de kids. Vandaag is Jesse jarig, we hebben zijn verjaardag gevierd met cake en zingen, en natuurlijk cadeautjes. Heerlijk om het enthousiasme van de kids te zien.

Mijn fotocamera was erg geliefd, bij jong en oud. Ik heb dus even mijn nieuwe camera uitgeprobeerd en voor fotograaf gespeeld ;)

Voor de nieuwsgierige mensen onder ons: foto’s van mijn huisje komen een volgende keer;)

Laatste bericht vanuit Nederland                                                                                                                                                                                    19-06- '16

Mijn koffers zijn grotendeels gepakt, mijn uitzenddienst is voorbij, morgen de laatste inkopen doen en dan ben ik er klaar voor! Na maanden voorbereiding komt mijn vertrek dan eindelijk in zicht. Bij deze wil ik iedereen bedanken voor alle hulp: de inzet van mijn tfc leden, mensen die een koffer of andere praktische dingen aanbieden, de vele financiële steun, kaartjes, mooie woorden, cadeautjes, gebed, acties die gehouden worden, de vele handdrukken in de kerk vanmorgen, het is teveel om op te noemen en veel meer dan ik had gehoopt en verwacht! Samen met de dienst vanmorgen is dit een enorme bemoediging! Ik voel mij echt gedragen, en het geeft kracht voor de komende tijd.
Bij deze kan ik ook melden dat mijn financiele steun door de vele giften en toezeggingen al voor 8,5 maand rond is! Overweldigend, en om heel dankbaar voor te zijn :) Bedankt, bovenal aan God maar ook aan jullie!
Voor wie de uitzenddienst wil naluisteren, dat kan op www.hervormdoldebroek.nl bij Kerkdiensten, en dan preekarchief. De preek is ook te lezen op https://mjschuurman.wordpress.com

Update

Hierbij een kleine update. Ik heb mijn ticket geboekt! Ik vertrek 22 juni 10.40 naar Uganda. Ik ben dus nog maar een maandje in NL, tijd om de laatste dingen voor te bereiden/ af te ronden, nog even goed van het Hollandse leven te genieten, maar dan mag ik toch echt naar Uganda vertrekken. Ik kijk er naar uit, ook al zal het niet makkelijk zijn om afscheid te nemen.

Ik wil in de week voor mijn vertrek, op 15 juni, een presentatie houden over mijn werk. U bent van harte welkom om deze presentatie bij te wonen! De inloop is om 19.45 uur, we starten om 20.00 in het Open Huis, achter de Hervormde Kerk in Oldebroek. (Kerkstraat 1). Als u wilt komen, wilt u dit bij mij aangeven? Dan weten wij op hoeveel mensen wij kunnen rekenen.

Er zal een kerkdienst in het teken van mijn vertrek gehouden worden. Deze dienst zal gehouden worden op 19 juni om 9.30 in de Maranathakerk (Verlengde Looweg 25  ’t Loo Oldebroek). U bent van harte welkom om deze dienst bij te wonen!

Voor de mensen die Hervormd Oldebroek lezen, het rekeningnummer klopt niet! Het moet zijn: NL84 in plaats van NL94. Gegevens vind u op deze site onder het kopje 'Steun mij'.

Tot slot, wilt u mijn nieuwsbrief ontvangen? Geef dit dan bij mij aan.

Groet,

Miranda 

Heimwee 4-4-'16

Heimwee. Ik wist niet dat je er last van kan hebben. Nou ja, dat weet ik natuurlijk wel, maar dat ik er last van zou heben..dat had ik niet verwacht. Toen ik in 2012 voor het eerst op het vliegtuig naar Afrika (Kenia) stapte, had ik niet verwacht dat mijn leven na dit moment uit ‘Afrika’ zou bestaan. Ik ging op reis, had een fantastische tijd, waarin ik oa. mijn sponsorkind bezocht. Keerde terug en mijn normale leven wou weer verder gaan. Mis! Vanaf mijn terugkomst bleef Afrika trekken, ik kon het niet uit mijn hoofd zetten. Na een lange zoektocht kwam ik uit bij Noah’s Ark in Uganda. Daar ben ik in 2013 3 weken geweest, alleen. Ik hoor mijzelf nog zeggen tegen Reny, toenmalig zendelinge: ‘heel leuk hoor, wat jij hier doet, maar dit is niets voor mij. Een paar weken vind ik hartstikke leuk, maar dan houd het voor mij wel op’. Een half jaar later keerde ik terug naar Noah’s Ark, nu voor 3 maanden. Jullie weten allemaal wel dat ik daar de tijd van mijn leven gehad heb. Mei 2015 ben ik terug gegaan voor een aantal weken, samen met vriendin Thera. Het was heerlijk om iedereen terug te zien: de kids, ‘mijn’ students, medewerkers en mensen uit de dorpen. Wat ik niet had verwacht, gebeurde. Na mijn terugkomst kreeg ik het verlangen om weer naar Uganda te gaan, voor langere tijd. Na heel lang denken, wikken wegen, bidden, heb ik de stap gewaagd en gemaild of het mogelijk is om voor 1 jaar bij Noah’s Ark te werken. Gesprekken over en weer hebben er voor gezorgd dat ik mijn besluit genomen heb; ik ga voor 1 jaar naar Uganda! Om eerlijk te zijn, kan ik haast niet meer wachten. Vooral als er weer nieuws uit Uganda is, steekt heimwee even de kop op. Op zulke momenten zou ik weer gelijk op het vliegtuig willen stappen, en weer op Noah’s Ark willen zijn.

Het is nog niet zover, ik zit midden in alle voorbereidingen. Inmiddels woon ik bij een vriendin, omdat mijn huisje al verhuurd is..Dat kostte veel tijd: spullen uitzoeken, wegbrengen, schoonmaken. Inmiddels woon ik er een aantal weken en voel ik me bij haar thuis. Verder veel papierwerk: verzekeringen regelen,  begroting opstellen, vergaderen met thuisfrontcommissie.  Ik heb een fantastische thuisfrontcommissie die mij bij deze dingen gaat helpen, iets om dankbaar voor te zijn!

De benodigde formulieren die nodig zijn om de aanvraag van de werkvergunning te starten, zijn op de post gegaan. Ik kan een datum gaan plannen, en dan een ticket boeken. Ik verwacht in juni naar Uganda te vertrekken. Nog 2 maanden dus, dat ik mag genieten van het Hollandse. Mocht je vragen hebben over mijn plannen, aarzel niet maar spreek mij aan!  Zodra ik meer nieuws heb, zal ik dat hier melden. Als je tzt mijn nieuwsbrief wilt ontvangen, geef dat dan even aan bij mij via:mirandainuganda.gmail.com.

 Lieve groet,

Miranda